W drodze do domu kupuję jej ulubione ciastka z cukrem. Siedzi co wieczór w łóżku, żuje je tuż przy mojej głowie i strasznie mlaszcze. Nie znoszę tego. Jej, tego rytuału i tego zapachu maślanych ciastek. Kupuję je celowo, wiem co nastąpi dalej. Lubię budzić w sobie to uczucie. Odrazy. Lubię szukać jej mankamentów i pielęgnować w sobie tu uczucie obrzydzenia. Świadomie parkuję przy osiedlowym kompleksie sklepów. Nie chce mi się, ale widzę w tym pewne usprawiedliwienie. Łączę dobre, ze złym. Plus z minusem. Stoję w cukierni i patrzę na swoje odbicie w wypełnionej słodkościami witrynie. Kiedy przychodzi moja kolej, powinienem poprosić nie o ciastka, a o trzysta gram obsypanych cukrem usprawiedliwień.
