Kiedyś myślałam, że najgorszym, co może mnie spotkać w życiu będzie brak mężczyzny u boku i doskwierająca samotność. I to, że bardzo będę się tego bała...
Zazwyczaj w pomiętym prześcieradle, niezależnie od pory dnia i roku, z notorycznie uchylonym oknem. Z cichym i pełnym wyrzutów, przepraszam, oddzwonię, bo teraz piszę. Z głośną muzyką z jednego tylko działającego przeważnie głośnika. Telewizorem włączonym bez dźwięku, przy którym sporadycznie zdarza się usypiać. Bombonierką pełną trufli i michałków, szelestem papierków upadających po cichu na podłogę. Słoikiem nutelli. Kubkiem herbaty albo wody. Ekscytacją i strachem przed kliknięciem przycisku opublikuj. Dumą lub rozczarowaniem. Podglądaniem, nanoszeniem poprawek, oczekiwaniem. Łechtaniem ego, zaangażowaniem.
