Punktów do odhaczenia było jeszcze kilka. Kilka niezrealizowanych, a skrupulatnie zaplanowanych etapów mojego życia. Linijka po linijce, zdanie po zdaniu, zakreślone mazakiem w taką obwolutę, będącą czymś jak gdyby prostokątem. I obok ptaszek, tam gdzie się udało. Gdyby się nie udało, były by minusiki. Ale minusików nie było. Były tylko te punkty nieodhaczone. Te, do zrealizowania. Te, które też będą odptaszkowane. Przecież moje życie to nieustające pasmo sukcesów. Nie mogło być inaczej.
Wszędzie jest woda. On
wisi na schodowej klatce na żyłce do wspinaczki wysokogórskiej, a ja go
odcinam. Właściwie to nie - tylko naciągam tę linkę tak, żeby jej nie
zniszczyć, i wciągam go przez lufcik podwójnego, drewnianego okna. Sadzam go na
wąskim, betonowym parapecie i mówię mu, że jego miejsce jest w garażu. Schodzę
z nim, odsłaniam kotarę w dwu segmentowym gospodarczym pomieszczeniu, gdzie
wśród kilkunastu mężczyzn leżących na łóżkach polowych, po prawej stronie jest
jedno puste. Inni nie śpią, czytają, na nosach mają przeciwsłoneczne okulary.
Tam go zostawiam, a sama wychodzę na ulice pełne wody. Kieruję się ku jej
dołowi , spotykam policję, która psika mi prosto w twarz gazem pieprzowym, więc
zawracam. Woda sięga mi już powyżej ramion, czuję jej opór z każdym wykonanym
krokiem.Docieram na miejsce, chcę zobaczyć która jest godzina.Nim jednak wejdę do
swojego mieszkania to w oknie, na drugim piętrze budynku widzę myjącego się
kota. Chcę chwycić telefon i zobaczyć która jest godzina, ale on mi się właśnie
rozładował.
