***
- Julia, coś się stało? 

***
Wojtka poznałam na weselu Anety, mojej koleżanki ze studiów. Nie chciałam na nie iść. No bo jak, z kim? Sama. Przecież to jakoś głupio. Koledzy? No tak, miałam kilku, którzy by pewnie nie odmówili, ale nie znam ich w takich imprezowych sytuacjach. A jeśli się upiją? Nie, lepiej nie. Więc finalnie zapadła decyzja. Idę, ale sama. Wezmę aparat, może się na coś przydam. Popstrykam, ot, chociaż tyle. Poza tym, nie będę chociaż sama w święta. Wesele – alternatywny sposób na uniknięcie samotnej Wielkanocy.
- Mogę sok? - Mała dziewczynka wgramoliła mi się na kolana. Trochę się speszyłam. Nieśmiało odsunęłam krzesło. Objęła ręką moją szyję. Nalałam jej połowę szklanki.
- A mogę z kieliszka? - Zapytała. 
Ze środka stołu sięgnęłam kieliszek do czerwonego wina i dzbanek z pomarańczowym sokiem. Nalałam soku i podałam go jej do małej rączki. Druga wciąż spoczywała na moim karku.
- Dobre? - Zapytałam.

- Mhm - skinęła głową. Jestem Amanda , a Ty?

- Julia.
- Amanda, dziecko, wszędzie cię szukam. Na Boga, dlaczego mi uciekłaś? 
Mała zeszła z moich kolan, Wojtek klęczał przed nią. No powiesz coś? Dociekał. Mała wzruszyła ramionami.
- Tato no, nic się nie stało. Zresztą Julia się mną zajęła - powiedziała ze spokojem.

***
Doskonale pamiętałam tę jej opowieść o tym jak się poznali. Brzmi trochę jak przeznaczenie, prawda? To przypadkowe spotkanie, zrządzenie losu, ten moment, ta chwila. Przetańczyli wówczas całą noc. We trójkę. Wojtek nie pił, odwiózł ją do domu, na pożegnanie pocałował w policzek. Wziął numer telefonu. Potem dzwonił, spotykali się. Dużo, często, regularnie Jeździli do zoo i nad jezioro. Amanda była zachwycona obecnością Julii. Do czasu.
***
- Ama, skarbie. A co byś powiedziała, jakby Julia pojechała z nami do Mrzeżyna?
- Julia? Ale tato. Zawsze jeździmy tam razem.
- Przecież pojedziemy. Razem. We trójkę.
- Tato, ja chcę tylko z Tobą.

***
Pojechali we trójkę. Wojtka rodzice mieli niewielki domek w Mrzeżynie. Amanda protestowała, ale przecież dzieci mają różne etapy. Tam, nad morzem zaczęły się pierwsze problemy. Julia czuła, ze coś jest nie tak. Codziennie do mnie dzwoniła. Żaliła się, że nie wie co robić. Nadskakiwała Amandzie. Dawała jej szansę, na spędzenie czasu tylko z ojcem. Sama brała książkę, leżak, i zaszywała się gdzieś na wydmach. Oni budowali zamki, jeździli na rowerach, kąpali się w morzu. Posiłki jadali wspólnie. Właśnie podczas jednego z nich doszło do pierwszej większej scysji.

***
- Amanda, jedz. Dziecko, jedz, proszę.
- Nie chcę, tato. Nie jestem głodna. 

Mała bezwiednie grzebała widelcem w rybie. 

 - Nie smakuje mi, ma ości.
- Ama, to filet, nie ma ości. Jedz, dziecinko - Julia chciała być troskliwa. Jak zjesz cały obiad,  to pójdziemy na lody. Albo naleśniki z nutellą, chcesz?
- Moja mama mówiła, że od czekolady psują się zęby. A od lodów, to można się pochorować.
- Ama - Julia zaśmiała się. Są wakacje, czasami można…
- Przestań Julia. Nie odzywaj się. Nie jesteś moją mamą. Nie powinnaś w ogóle się odzywać.

***
Julia dzwoniła do mnie zapłakana. Mała konkretnie jej dopiekła. Przecież wiedziała, że nie jest jej matką. Mimo to – zabolało. Wiedziała, że mama Amandy zmarła, jak ona miała trzy lata. Aktualnie ma sześć. 
Amanda była uczennicą zerówki, oprócz tego dwa razy w tygodniu uczęszczała na dodatkowe zajęcia plastyczne. Jej mama była malarką i chyba po niej odziedziczyła talent.
- Ama, co się dzieje? Rozmawiałem z panią Krysią - Wojtek tulił się na sofie z córką. Zaczął ją łaskotać, mała w końcu się roześmiała. No to jak, smyku. Powiesz mi?
- Tato. Ona mi cię zabiera.
- Kto?
- Tato, no Julia. Nie chcę. Nie chcę, żeby ona tu przychodziła. Rozumiesz?

***
Julia dzwoniła do mnie i mówiła, że Wojtek chce z nią porozmawiać. Miała złe przeczucia, obawiała się najgorszego. Amanda dawała im się we znaki. Dla Julii była niemiła, opryskliwa. Podarła im bilety do teatru, na spektakl na który długo czekali. Później się przyznała. Kiedy Julia została na noc, mała wymiotowała.
- Zamówię ci taksówkę, wrócisz do domu, przepraszam - Wojtek powiedział ze smutkiem w głosie.
- Nie trzeba, poradzę sobie - Julia chwyciła torebkę i wybiegła z jego mieszkania. 
- Julia, musimy przestać się spotykać. Chociaż na jakiś czas. Julia… Przepraszam Cię, zrozum mnie. Amanda już wystarczająco dużo w swoim sześcioletnim życiu przeszła.
Julia wyjęła z torebki dwadzieścia złotych, położyła na stoliku, wsuwając pod spodek z kawą. 
- Dziękuję. Powiedziała. Muszę już iść.
***
- Elka, dlaczego znów mnie to spotyka? Za co? Nie znam się na dzieciach, ale się do cholery starałam. Byłam jak trzeba, i wycofywałam jak trzeba. A on mnie odtrąca, odrzuca, odstawia na bok, jak jakąś rzecz. Nie walczy. O siebie, o nas. Idzie na łatwiznę, odpuszcza. Elka, no dlaczego, co?
Przytuliłam ją. Po prostu.
***
Wojtek od trzech tygodni chodził smutny i zmartwiony. Amanda widziała, że coś go trapi.  Przed wczoraj zapytała go:
- Tęsknisz za Julią, tato? Jesteś jakiś taki smutny.
- Chodź tu maluchu - wziął ją na kolana. Tęsknię. Ale ty, ty jesteś dla mnie najważniejsza. 
***
Wojtek siedział w swoim fotelu i bezwiednie przerzucał telewizyjne kanały. Salon, w którym przebywał i pokój Amandy dzieliły duże, dwuskrzydłowe białe drzwi. Mieszkali w starej kamienicy, kiedy ktoś się poruszał, podłoga zawsze skrzypiała. Kiedy mała szalała w swoim pokoju, zawsze słyszał te specyficzne podłogowe dźwięki. Teraz w jej pokoju panowała totalna cisza.
- Ama, co robisz? - Zapytał.
- Maluję, tato.
***
Julia przyjechała do mnie w czerwonej czapce z białym pomponem. Przywiozła ze sobą butelkę wina. No co? Spojrzała na mnie wymownie. Przecież są mikołajki. Sięgnęłam do witryny po kieliszki, nalałam nam sporą ilość. Stuknęłyśmy się nimi, za co pijemy?
- Za miłość. 
***
- Tato - Amanda zagadnęła Wojtka. Czy ona może tu do nas przyjechać?
- Kto, skarbie?
- No Julia, tato. Julia.
Chwilę później do Julii zadzwonił telefon. 
- Elka, to Wojtek. Nie odbieram.

- Odbierz!

- Nie. Nie odbieram.
Po trzecim połączeniu uległa. Odebrała.
- Julia, możesz przyjechać. Do mnie. Do nas?

- Teraz?

- Teraz.

Zamówiłam jej taksówkę i pojechała. Poprosiłam tylko, żeby zadzwoniła później, że wszystko w porządku. Ona nie zadzwoniła, przysłała mi tylko mmsa. I tych dopisanych kilka słów. A ja wtedy… a ja wtedy się po prostu popłakałam. Ze szczęścia.
***
Wojtek wszedł do pokoju córki i spojrzał na sztalugę. Zaszkliły mu się oczy. Przytulił ją. 
- Tylko nie smuć się już tato, powiedziała.
Na obrazku namalowany był okrągły stół, a przy nim trzy osoby. Ona. Tata. I Julia. W tle tysiącem kolorów rozbłyskiwała choinka.
***
Niepewnie wchodziłam po drewnianych schodach na górę. Nieśmiało nacisnęłam dzwonek, będąc tuż przed drzwiami ich mieszkania. 
- Proszę. Zachęciło mnie wejście do środka.
W przedpokoju stała uśmiechnięta dziewczynka, a za nią Wojtek. 
- To dla ciebie Julka - wręczyła mi obrazek. Na MIKOŁAJKI.


Spodobał Ci się ten tekst? 
Znajdziesz mnie też na facebooku. O tu: KLIK