Po co?
Czytam gdzieś tam, coś tam. Fajnie. Podoba mi się. Może czas spróbować. Kilka godzin siedzenia nad nazwą. Rozważanie. Stało się.
Ten blog powstał nieco ponad rok temu, z potrzeby serca. Głupiego. Nie wiedziałam, jaka będzie jego forma. Nie wiedziałam w którą to będzie zmierzało stronę i co na nim będzie. Klikając pierwsze opublikuj o blogowaniu nie miałam pojęcia. Dziś mam nieco większe, ale wciąż chyba za małe.
Są lepsi. Wiem.
Nie wiem czy potrafię w blogowanie.
Zawsze podziwiałam osoby, które miały jakąś pasję. I gdzieś się w niej odnajdywały. Nie potrafię śpiewać. Bosko tańczyć. Ani malować. To może pisanie?
Jedyne co tu znajdziecie to zlepek liter. Nie ma tu pięknego szablonu, o którym marzyłam, (wciąż marzę?), do tekstów dodaję zdjęcia z darmowych banków, a mój aparat, zakupiony w lutym na raty podobno zero procent zalega na dolnej półce w szafie. Mam źle podpięte GA i marne logo. Przespałam zgłoszenie na blogowigilię. Bo nie mam serca. Albo mam. Głupie.
Kulisy.
Co to takie pisanie? Siedzi w ciepłym domu i stuka w klawiaturę. Wielkie mi rzeczy.
Każdy tekst powstaje od jednej do kilku godzin. Czasem przez kilka dni w tygodniu, poprzez notowanie urywków własnych myśli w notatniku telefonu, kalendarzu, na strzępkach paragonu, ulotce wciśniętej mi w rękę na ulicy. Gdziekolwiek, gdzie przyjdzie mi coś do głowy. Nawet w środku nocy. No tak.
Co ważne. 

 

Teksty powstają w dużej mierze dzięki Wam. Dziękuję za wszystkie maile i wiadomości. Rozmowy. Za wszystko.

Chapeau bas.

Docenienie pracy.

 

I tu kolejna kwestia. Jest Was tu ze mną już nieco ponad dwa tysiące, a mam wrażenie, że teksty docierają co nielicznych. Prawo facebooka, który obcina zasięgi.
Bez sensu.
Nie wiem czy potrafię w życie.
Pytasz mnie co słychać? Dziękuję, u mnie maj…
Kto jest ze mną dłużej, to wie, że od lipca mieszkam sama, w (na szczęście) swojej kawalerce, na dwudziestu kilku metrach. Bo wiecie, bloger to jest taki sam człowiek jak Wy. Na obiad obieram sobie dwa ziemniaki i robię jednego kotleta. Litrową maślankę wyrzucam do kosza, małych nie było. To tyle. 
Nie pokażę Wam na zdjęciach pięknych wnętrz bo ich nie mam. Albo mam. Dla siebie.
Z tym obiadem to nie do końca dziś. Dziś będzie akurat makaron.
Na marginesie.
Ostatnio źle śpię. Budzę się średnio co godzinę i oglądam w nocy głupie programy. Albo notuję.
W tym roku w moim domu nie będzie choinki. Ani światełek. 
Jestem niewyspana więc może nie wiem co mówię. Kto wie.
Ludzie.
Ostatnio mam wrażenie, że coraz więcej osób uważa, że można sobie po mnie poskakać. Otóż dementuję. Nie, nie można. 
Zaufanie. 
Takie ładne słowo. Nadszarpnięte. Okazuje się, że pozwoliłam na zbyt wiele, zbyt wielu. Taka sytuacja.
Krytyka.
Nie mam warsztatu, źle stawiam przecinki. Źle piszę, nie fajnie, w ogóle be.
Konstruktywną przyjmuję. Obrażania mnie – NIE. 
Dlaczego?
Mój kolega mawia, że jego dziewczyna często powtarza  NIE BO NIE. To ja też. To wersja pierwsza.
Wczoraj oglądałam w nocy taki program komornicy ( ekhm, bo nie śpię ) i tam pada pytanie: dlaczego pan nie podpisze tego dokumentu?
Bo mam taki kaprys. 
No to ja też.
Co dalej.
Domena kończy się w styczniu. Nie wiem czy tu zostanę. 
Co poza tym?
Od początku listopada wykupiłam karnet na zajęcia fitness i śmigam.
Wróciłam do czytania książek na pełny etat.
I obcięłam włosy. Do ramion.

- To co, na trzy? Pola parsknęła śmiechem. Raaaz, dwa…Trzy… Chwyciły się za ręce i rozpędzone wbiegły do wody. 
***
Przyglądałem się jej z boku. Czytała. Leżała na brzuchu, raz po raz zanurzała stopy w piasku, zginała je w kolanach i unosiła ku górze, tak śmiesznie nimi machając. Sam nie wiem skąd u mnie ta wnikliwa obserwacja? Byłem ciekaw co za lektura tak ją pochłania. Nawet chciałem zapytać, ale nie zerkała w naszą stronę. Piliśmy piwo na sąsiednich kocach, dziewczyny szalały w wodzie, ona ledwo dała się wyciągnąć. Zdążyliśmy pograć w piłkę, popływać, a ona tylko leżała. I ciągle smarowała się tym kremem z wysokim filtrem. Dziwaczka, pomyślałem. Tylko dlaczego do cholery zabiera moją całą uwagę? Może to te piegi na plecach, rękach, nosie. Miała ich całe mnóstwo. Kiedy Pola wyciągnęła ją do wody, wziąłem do ręki tą jej książkę. Sztywna kolorowa okładka, z przewagą zieleni. ‘Martyna i inne opowiadania o miłości’. Pod spodem leżała jeszcze taka jedna cienka książeczka. Kolorowanki. Ciekawe…
***
Wstałam o piątej rano, żeby pójść na plażę pozbierać bursztyny. Wiem, że to takie niedzisiejsze. Na wakacjach śpi się do oporu, pije do późna wysokoprocentowe trunki, gra w plażową siatkówkę i pływa. Tymczasem trzeci dzień leżę na kocu, i czytam Wiśniewskiego. Wczoraj faktycznie dałam się wyciągnąć na wodne szaleństwo, ale zasadniczo to boję się wody. Miałam osiem lat, kiedy pomyliłam głęboki basen z płytkim. Ot, dziecięca nieroztropność. Nie chcę o tym wszystkim opowiadać, więc bywa, że ulegam, i zwalczam tą wodną panikę. Słucham sobie ludzi, lubię te ich wyrywkowo docierające do mnie rozmowy. Nie, w żadnym razie nie podsłuchuję. Patrzę, widzę, słyszę. Pewnie mają mnie za dziwaczkę. No bo na przykład ten Kris. On tak dziwnie na mnie patrzy. Chowam się za tymi za dużymi okularami i udaję, że tego nie widzę. Dziwne uczucie. A co ciekawe, jakieś nadzwyczaj przyjemne. 
***
Wieczorem grillowaliśmy, Gośka to jakoś nadzorowała. Podawała te papierowe talerzyki, plastikowe sztućce, I ciągle coś podjadała. To było takie urocze, co się nie obejrzałem, trzymała coś w dłoni i skubała. Na przykład te grillowane oscypki. Taki tradycyjny nadmorski przysmak. To kobiety tyle jedzą? - przemknęło mi przez głowę.
Aniela to przecież tylko parówki sojowe. Chude ryby. I wodę bez gazu. 
Gośka wszędzie poruszała się rowerem. Do sklepu, nawet na plażę przyjeżdżała nim sama. Zbliżała się dwudziesta druga, kiedy zaczęła się zbierać, pakując swoje rzeczy do dużego, rowerowego koszyka. 
- Już idziesz? Wyrwało mi się.
- Rower, wskazała na niego ręką. Muszę go oddać do 22, do wypożyczalni. Bawcie się dobrze, pomachała nam.
- Odprowadzę Cię, rzuciłem mimochodem, zdawało się, że nikt nie zwrócił na to większej uwagi. 
Zdawkowo powiedziałem coś, że kończy się nam piwo, i że skoczę do sklepu, i że idę, znikam, w każdym razie nie będzie mnie jakąś tam chwilę. Ona zeszła z tego roweru, na którym już powoli zdążyła się umościć, i idziemy tak ramię w ramię. Jest ciepły lipcowy wieczór, a ja drżę jak brzozowe listki. Co jest, do diabła? Myślę. 
Kris, mówi do mnie i się uśmiecha. Nie wiem, co się dzieje dalej. Kris… Rozbrzmiewa mi w głowie. Nikt do mnie nie mówił nigdy Kris. Przecież jestem po prostu Krzysiek. 
Głupio mi się przyznać, że się zamyśliłem, więc pytam, czy słyszy te świerszcze? Jakie? Zapytała. No te głośne. O tam, wskazałem ręką nieopodal. Tam chyba siedzą. Bo wiesz, ja je słyszę tak wyraźnie, że zagłuszyły mi twoje pytanie. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłem jak głośno się śmiała. Tak pięknie, wymownie. 
Ktoś obok na ławce nucił ‘dziewczyno jak wino uderzasz do głowy, aniele tak wiele dla ciebie bym zrobił’.
O, właśnie Aniela… Którą to już mamy? Późno jest… Nie będę już dzwonił. Zresztą. Ona też nie zadzwoniła.
***
Nie wiedziałam jak wczorajszego wieczoru wymiksować się wcześniej ze wspólnej grillowej kolacji, więc wymówiłam się rowerem. Że muszę go oddać do wypożyczalni. Kris poszedł ze mną. Co ja gadam, jakie ze mną, on po prostu szedł do sklepu, zbieg okoliczności. Chwilami panowała taka niezręczna cisza, liczyłam paciorki na łańcuszkach przewieszonych przez rękę. Później zadzwonił mi telefon, odkryjemy miłość nieznaną, przegonimy wiatr wesoły co po fali gna, oznaczymy kraj zakochanych, długość ta, szerokość ta… Nie odebrałam, rozłączyłam. To Pola. Zapytałam go, czy lubi Majewską, ale chyba nie, bo zaczął mówić coś o świerszczach. Jak ja się wtedy uśmiałam.
***
Nie wiem co się ze mną dzieje. To taki trochę inny świat. Czuję taką czystą, niczym nie skażoną radość. Wstyd się przyznać, dawno nie zaznałem takiego prostego życia. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. No, że rower i kiełbasa z grilla. Kolba kukurydzy, masło z papierka i szczypta soli. Spacer, rowery. Wakacje przez ostatnie lata to odległe kraje. A jak część lata w mieście to albo gokarty. Albo sushi.  Tyle przecież widziałem, a teraz się cieszę brudną wodą nad polskim morzem. No i Gośka. Otwiera we mnie wszystkie zakamarki tego co od dawna jest uśpione. 
***
Tamten jego spacer do sklepu zapoczątkował coś fajnego. Mam wrażenie, że przerzucam te kartki mojej książki i dopisuję jej nowy rozdział. Lepszy. I zagram w nim pierwszoplanową rolę. Zaraz, zaraz, czy ja przypadkiem nie mówiłam, że nic, nigdy z nikim? Że nie chcę, nie dam się nabrać już i nikt mnie nie zainteresuje. Tak? No to żartowałam. Ostatnio Kris zapytał mnie o kolorowanki. Zdziwiłam się, skąd wie? Czyżby zauważył w rowerowym koszyku kredki. Kupiłam sobie ostatnio antystresowe kolorowanki arabeski. Uspokajają mnie. Nie wnikałam, wyjaśniłam mu pokrótce o co chodzi. Spacerowaliśmy wieczorami po plaży, chciałam mu zrobić zdjęcie, ale okręcał się wokół własnej osi, uciekał mi. Nie chciał. A później stanął przez chwilę na brzegu morza i go złapałam, uchwyciłam w kadrze. Done. Mam. Wzięłam kawałek patyka wyrzuconego na brzeg, zaczęłam rysować cyfry na mokrym piasku. Co to? - zapytał. Mój numer telefonu. Zapisał. Done.
***
Wstukuję cyfry numeru jej telefonu, szybko, nim zmyje je fala. Napisała mi je na piasku. Co ja robię? Jutro wyjeżdżamy, to nasz ostatni wspólny wieczór tu. Nie możemy się nagadać. Rano, kiedy czekałem na całą naszą ferajnę, widziałem przez uchylone drzwi do łazienki jak tuszowała rzęsy. Włosy miała tak niedbale spięte klamrą do góry. Boże, jaka ona jest piękna. Biorę butelkę, wylewam z niej resztę wody, zakręcam korek, zgniatam, skręcam ją jakoś w połowie. Nasypuję piasku, tworzę coś na kształt klepsydry. Gośka siedzi na brzegu, na kolanach trzyma te swoje arabeski, obok rozrzucone grube kredki bambino i koloruje. Podbiegam, łapię ją za kolana i wręczam jej swoje dzieło. Co to? Pyta mnie. Klepsydra mówię, będzie odliczała czas do naszego następnego spotkania. I wtedy ona znów wybucha tym niepohamowanym śmiechem.
***
Stawiam na nocnym stoliku tę jego klepsydrę, on pewnie o tym nie wie, ale zabrałam ją ze sobą. Jak stawiam ją na korku, to jest niestabilna i lekko się chwieje, ale podpieram ją książkami. Odmierza czas, do tego co dobre. Czekam, aż zadzwoni. Uświadamiam sobie, że nie wzięłam jego numeru. A co jeśli jednak nie zadzwoni? Co wtedy, czy to koniec? Piasek powoli przesypuje się z góry na dół, przywodzi na myśl wszystkie nadmorskie dźwięki, obrazy, smaki. Trzepoczące skrzydłami mewy, kłujące w stopy połamane muszelki. Gofry z frużeliną jagodową. I te wszystkie kolorowe parawany. Ja właśnie za jednym takim się chowam. Parawanem własnych, tłumionych uczuć. A jeśli wygłupiłam się z tym numerem? Po co mi to było, teraz znów się boję.
***
‘Małgo’ – tak ją zapisałem. Naciskam zieloną słuchawkę naprzemiennie z czerwoną. Brakuje mi odwagi. Tam, nad morzem, życie pachniało i smakowało inaczej. Tu, jest tak normalnie. Są obowiązki. A mnie walnęła w łeb rzeczywistość. Aniela dzwoniła, wraca we wtorek. Czyli za sześć dni. Kaśka, jej siostra wczoraj urodziła. Mam ją odebrać z lotniska. Muszę powiedzieć Gośce o Anieli. Nie wiem dlaczego jeszcze tego nie zrobiłem. Co ja sobie do cholery wyobrażałem, wakacyjna przygoda? Kris, chłopie, tak się nie robi. Dzwonię.
***
Kiedy na wyświetlaczu widzę nieznany mi numer aż podskakuję z radości. Odchrząkuję i dopiero odbieram. Chcę, żeby mój głos brzmiał ciepło i melodyjnie. W moim brzuchu zamieszkała jakaś bliżej nieznana grupa motyli, które wymownie trzepoczą skrzydłami. Euforia. Umawiamy się w ogrodzie botanicznym, zakładam niebieską sukienkę, taką z zamkiem z przodu, w drobne kwiatki. Na stopy wsuwam sandałki, włosy niedbale rozrzucam na ramiona. Wsiadam na rower, do koszyka wrzucam swój niezbędnik. O, jeszcze kłódka, żebym miała go jak przypiąć. Czy to najprawdziwsza randka? No nie wierzę.
***
Chciałem po nią przyjechać, ale uparła się, że dotrze na rowerze. Żadna kawa, lody, chciała na spacer. Pojechałem chwilę wcześniej, nie chciałem, żeby na mnie czekała. Dobra chłopie, opamiętaj się. Powiesz jej krótko. Realia chłopie, realia. Tak sobie myślałem. A potem przyjechała. Taka piękna. Przypięła ten swój rower do barierki, z koszyka wyjęła małą plecioną, torebkę i woreczek, z czereśniami. Chwyciła je za ogonki, odchyliła włosy i powiesiła je sobie na uszach. Nie wytrzymałem objąłem ją. Spacerowaliśmy tak z dwie godziny.
Ławka. Dobra. Stało się.
- Małgo…
- Taaaa?
- Małgo, bo wiesz. Spuściłem wzrok, Chwyciłem jej obie dłonie, chowając je w swoich. Małgo, ja w przyszłym roku, w czerwcu się żenię. Zacząłem coś gadać bez sensu. Że Aniela, że dziewięć lat, że na wakacjach byłem sam, bo ona u siostry, bo tamta w ciąży, bo wyjechała, bo nie widziałem, bo nie mówiłem, bo nie pytała, jakiś odrealniony bełkot skomlącego psa. I wtedy jej oczy zgasły. Gratuluję powiedziała. Zdjęła z uszu te czereśnie, obgryzła, pestki wypluła za siebie. Przejechała mi dłonią po twarzy, i powiedziała, że musi już iść. Małgo, zawołałem jeszcze. Przyspieszyła kroku, a później już widziałem, jak biegła. Drżały mi dłonie, wyjąłem telefon, zadzwoniłem. Raz, drugi, piąty. Nie odebrała.
***
Z drżeniem rąk odpinałam kłódkę od roweru. Dawno tak szybko nie jechałam, z tamtej drogi nie pamiętam prawie nic. Może poza faktem, że kilka osób po drodze mnie strąbiło. Jechałam nieuważnie, to było takie nieodpowiedzialne, wiem. Wbiegam na trzecie piętro, staję w progu i wybucham niepohamowanym płaczem. Łkam, drżą mi dłonie. Strącam z nocnej szafki tę pieprzoną klepsydrę. Drań, myślę. Wakacyjny uwodziciel. Jak mógł. Dobrze, że przez najbliższe kilka dni wciąż mam urlop. Nie mam ochoty wychodzić z domu. Dzwonię do Poli. Dziś już nie może, ale będzie rano. Nalewam sobie wiśniowej nalewki. Kiedyś czytałam taką książkę ‘ Nalewka zapomnienia.’ Kto wie, może pomoże? Nie pomogło.
***
Tej nocy nie zmrużyłem oka. Liczyłem wszystkie zagniotki na prześcieradle, zamiast baranów. Sam jestem baran. Co ja sobie wyobrażałem? Myślę o niej. Wysłałem jeszcze smsa, nie odpowiedziała. Przymykam na chwilę oczy, widzę te jej piegi. Rzęsy. Neonowe paznokcie i to jak wprawnie zapełnia te swoje kolorowanki. Jak się śmieje, i brudzi swój czubek nosa gofrem. Tylko to już chyba nie ma żadnego znaczenia. Tamten czas, zapach morza. I te szumiące muszelki.
Z Anielą jesteśmy tyle lat. Ona jest taka inna niż Gośka. Muszę zapomnieć, słowo się rzekło. Przecież my się pobieramy. Może nie z wielkiej szaleńczej miłości, ale szanujemy się. Mamy wspólne plany. Tak mi się przynajmniej wydaje.
***
Nie zapominam. Nie potrafię. Aniela wraca, wraca codzienność, przychodzi jesień. Do Małgo dzwonię jeszcze kilkanaście razy. Z przerwami. Nigdy nie odbiera. Na smsy też nie odpowiada. Próbuję przechwycić swoje myśli, nadać im inny tor. Mam na głowie ważne projekty w pracy, budowę domu. Przedślubne przygotowania zabierają cały wolny czas. Aniela jest zaangażowana, ale czy szczęśliwa? Któregoś dnia wyrywa mi się, i ją pytam, Aniela, kochasz mnie? Uśmiechnęła się wtedy. Pozytywnie Cię lubię, odpowiedziała.
Nie wiem skąd we mnie te myśli, ale chyba rzuciłbym to wszystko. Gdyby tylko Gośka się odezwała. Ale ona pewnie już o mnie nie pamięta i ja to szanuję. Muszę. Nie, nie szanuję, kłamię. Wciąż wydzwaniam. Zakochałem się. Ale tego jej nie powiem. Zresztą… Nie odbiera.
***
Klepsydra z butelki ląduję w drewnianej skrzyneczce z napisem memories. Nie mam serca jej wyrzucić. Moje życie przejęła codzienność. Zrzucam w kuchni kartki z kalendarza. I wraz z nimi ciężar z serca. Jesień, zima. Wiosna. Wiele tak do siebie podobnych wieczorów. Wpuszczam powietrze nosem, wypuszczam ustami. Oblizuję słone łzy, przecież zawsze lubiłam sól. Źle sypiam. O 1:22 przygłaszam teledysk Edyty Bartosiewicz, gitarzysta szarpie struny, a mną szarpią nerwy. Obok znów ta wiśniowa nalewka. Kładę palec na zagłębieniu brody. Telefon wibruje raz na jakiś czas, widzę ten nieznany-znany mi już numer. Nie odpowiadam. Nie chcę nikomu mieszać w życiu. Zakochałam się. Ale nigdy się nie przyznam. Zresztą. I tak nie odbieram.
***
Śniła mi się. Tak śmiesznie kopała nogą fale, i mnie wołała… Mówiła to magiczne Kris, i znów przez chwilę czułem się jak nigdy przedtem. W tym śnie byłem taki dumny, że ona jest moja. Budzę się, schodzę na ziemię. Do ślubu pozostało kilka dni. Już nawet do niej nie dzwonię.
***
Skubię pled z frędzlami. Taki w grubą kratę, już chyba takich nie robią. Gdzieś echem w mojej głowie odbija się jego  śmiech, przypominam sobie jak śmiesznie ściskał mi nos, i jak szybko wyczuł fakt, że na stopach mam łaskotki. I jak podsuwałam mu tę ulubioną jajecznicę. Minęło już kilka miesięcy, ciągle się o niego martwię. Myślę, czy zapina pasy, i czy nie rozmawia przez telefon prowadząc. Do jego ślubu pozostało kilka dni. Już nawet do mnie nie dzwoni.
***
Kolejne lato. W tle przygrywa jakaś muzyka. Przez chwilę czuję, że jestem w jakimś filmie, wszystko kręci się na równej taśmie. Na naszym stoliku ląduje kurczak w przyprawach, frytki, surówka i cola. Zdrowe odżywianie poziom level hard. Zawsze lubiłam jeść. Z tyłu słyszę znajomy głos. Kris. Rozmawiają o jakimś projekcie domu i nowym piecu do kotłowni. O jakiejś wymianie oleju i innych codziennych sprawach. Mogę bezkarnie słuchać, bo on mnie wówczas jeszcze nie widzi. Chwilę później się mijamy, podnosi rękę, kiwa mi, odmachuję. Boli. Jednak.
***
Małgo. Nie wierzę. Siedziała za nami. 
***
Wracam do domu. Wskakuję na łóżko, robię trzy koziołki, nakrywam się kołdrą. Biorę lody. I kabanosy. Ląduję przez TV. Nie marzę o projekcie domu. Może tylko o tym, że to moje mieszkanie mogłoby być trochę większe. A w zimie kaloryfer nieco cieplejszy. I lodówka była bardziej cicha. Nie marzę o dolaniu oleju do jakiegoś tam auta. Ale może o tym do głowy. Której znów do niczego nie mam. W pożyczonym czajniku bulgocze woda na herbatę. Po cholerę wyciągam dwa kubki? Znów mi się coś poprzestawiało.
Dostałam swoją dawkę. Te ukradkowe muśnięcia karku, i nieprzespane godziny w nocy. Słowa napisane przez kalkę, które odbiły się trwale w moim sercu. Tym, które teraz wygląda zza krat. Już się chyba nie przeciśnie.
Bezwiednie patrzę w ekran telewizora. W mojej wyobraźni znów pijemy tę herbatę, oglądam jego dłonie, myślę, że mogłabym mu je pokremować, bo on pewnie znów zgubił krem. I, że wtedy mogłam mu położyć poduszkę pod głową, żeby mu było wygodniej.
Dostaję smsa. To on. Nie odpisałam.
***
Wciąż mam jej numer. Otwieram nowa wiadomość i spontanicznie piszę.
‘W MIŁOŚCI NIE MA MIEJSCA NA NIEDOPOWIEDZENIA. SZKODA, ŻE TAK PÓŹNO TO ZROZUMIAŁEM. WYBACZYSZ MI?’
Nie odpisała.
***
Jadę autobusem, przeglądam galerię zdjęć. Otwieram jeden z folderów, Ustka 2013. Kris. Uchwyciłam go wtedy, kiedy tak się wzbraniał. Stoi na brzegu morza, taki mój. Nie, on nigdy nie był mój. Kierowca przygłasza radio, Anna Maria Jopek, w punkt.
‘A gdybyśmy nigdy się nie spotkali, minęli na życia tle… I gdyby nas nic nie łączyło wcale, a wspólny los wahał się…’
Wysłałam mu to jego zdjęcie. Napisałam WYBACZAM.
Wysiadłam na najbliższym przystanku. Skasowałam jego numer. 

***
Mój biurowiec składa się z kilku zawiłych labiryntów. Podział na specjalizacje, generowane zakresem obowiązków. Jestem w marketingu. Zimne ściany wypełniają plakaty w stylu pop-art. Ciepło i różnorodność barw bije wręcz po oczach. W pracy spędzam kilkanaście godzin dziennie, nie spieszy mi się do domu. Filip jest u babci, tak jest na tą chwilę lepiej. Brzmi niedorzecznie, prawda? I tak po niego zawsze do przedszkola przychodziłam tuż przed zamknięciem.
***
Przyklejam nos do szyby, i czekam na ojca. Na małej ławeczce za moimi plecami siedzi przedszkolanka w szaliku. Chyba się lekko niecierpliwi, jest mi bardzo przykro, udaję, że się uśmiecham, próbuję ją nawet rozbawić. Podnosi kąciki ust, i głaszcze mnie po głowie. Przeglądam się w dużej złotej bombce, śmieję się, bo widzę swoją zniekształconą w jej odbiciu twarz. Chyba mimowolnie próbuję odwrócić uwagę, od swoich dziecięcych emocji.
- Tata, krzyczę i podskakuję.
Wchodzi do przedszkola, mówi niewyraźne dzień dobry. W dłoni trzyma reklamówkę z rybami. Są jeszcze żywe, szamoczą się. Jutro wigilia. Pani Krysia życzy nam wesołych świąt. Czemu sama jest smutna? Dlaczego w oczach ma łzy?
- Kolejka była, dodaje mój ojciec. Ubrana? Idziemy.
Czuję zapach wódki. Albo piwa. Nie wiem. Ale strasznie go nie lubię. 
To były inne czasy. Teraz nikt nie wydałby dziecka nietrzeźwemu rodzicowi. Ale dwadzieścia siedem lat temu? Kto na to zwracał uwagę. Idziemy wzdłuż ulicy, wskakuję na dość wysoki murek, ojciec trzyma mnie za rękę. Ześlizguje mi się noga, puszcza moją rękę, spadam. Drą mi się rajstopy, boję się, że mama będzie wyzywać. Płaczę. Ojciec kręci głową, próbuje mi pomóc wstać sam traci równowagę. Chwytam go mocno za rękę, idziemy do domu. Z reklamówki wypadają nam te ryby, nie podnoszę ich, bardzo się wstydzę. Kolana mam zdarte, jedno szczególnie, leci mi krew. 
Boli. Zostanie blizna. Tylko wtedy jeszcze nie mam tej świadomości. 
Jaki kiedyś będę miała męża, to on nie będzie pił - myślę pełną dziecięcej fantazji głową
***
Niespokojnie chodzę po mieszkaniu, czekam na Marka. W swoim niewielkim pokoju, do którego wejście znajduje się po prawej stronie salonu, na łóżku siedzi mały chłopiec. Jest środek nocy, Filip nie śpi. Podobnie jak ja czeka na ojca, który z imprez przecież zawsze wraca ostatni. Odwijam lekko do góry bambusowe rolety, wyglądamy razem na ośnieżone ulice miasta. Biorę śnieg w sprayu, rysujemy na szybie gwiazdki, próbuję odwrócić jego uwagę.
Słyszę przekręcający się zamek do drzwi.
- Tata, krzyczy Filip, i wskakuje mu na ręce.
Jutro wigilia. Mój mąż miał zrobić ostatnie zakupy, wigilijne firmowe spotkanie miało mieć wymiar symboliczny. Filip zasypia, siedzę w rogu łóżka, czuwam. Kapią mi łzy, kulę się w sobie, zastanawiam się ile jeszcze wytrzymam? Przecież wtedy, dwadzieścia siedem lat temu dzień przed wigilią coś sobie obiecałam.
Boli. Zostanie blizna. Tylko wtedy jeszcze nie mam tej świadomości. 
Czuję zapach wódki. Albo piwa. Nie wiem. Ale strasznie go nie lubię. 
***
Jestem uczennicą pierwszej klasy, mam na sobie białą koszulę i rajstopy. Granatowa spódniczka, którą zakładam tylko na specjalne okazje wiruje, kiedy ćwiczymy układ na zaplanowany występ. Czeka nas prawdziwa uroczystość, pasowania na ucznia. Moja mama jest w pracy, wiem, że nie będzie mogła przyjść. Wypatruję w drzwiach taty, jestem zdenerwowana. Ale przecież mnie nie zawiedzie, obiecał. Przychodzi spóźniony i tak głośno, niezamierzenie trzaska drzwiami, że zwraca na siebie uwagę wszystkich obecnych na sali rodziców. Stoję wówczas na podwyższeniu. Zapominam słów wiersza. Zaczynam płakać i schodzę z podestu, który imitować miał scenę.
Podbiegam do ojca. Jak dobrze, że jest.
Czuję zapach wódki. Albo piwa. Nie wiem. Ale strasznie go nie lubię.
***
Kończę studia, czekam na Marka, inni narzeczeni czekają z kwiatami. Jestem szczęśliwa, za rok się pobieramy, udało mi się dobrnąć do końca nauki z wyróżnieniem. Wypatruję jego twarzy spośród tłumów gości i studentów. Nie ma go. Gala, apel, rzucamy czapkami. Nie przyszedł. Na parkingu, ktoś obejmuje mnie wpół, kiedy otwieram bagażnik. Wkłada mi w dłonie kilka róż owiniętych w celofan. 
Czuję zapach wódki. Albo piwa. Nie wiem. Ale strasznie go nie lubię.
***
OBIECUJĘ SOBIE KTÓREGOŚ DNIA, ŻE NIGDY, PRZENIGDY NIE WEZMĘ DO UST ALKOHOLU.
***
Ojciec często zaprasza do domu gości. 
- Twoje zdrowie, skarbie, podnosi triumfalnie kieliszek patrząc mi prosto w oczy.
Mama wtedy uwija się jak w ukropie. Podaje grzybki i tatar. Gdyby ośmieliła się zwrócić uwagę, ojciec by ją odpowiednio nagrodził. Na dole naszego piętrowego domu, mieszka ciocia, siostra mamy. Czasem jak ojciec wyzywa, uciekam i u niej się na jakąś chwilę chowam. Dopóki on nie zaśnie. Później wracam na palcach, na boso, bo schody skrzypią. Nakrywam głowę kołdrą i marzę o chwili, w której dorosnę. Nigdy taka nie będę.
***
Marek lubi przyjęcia. 
- Twoje zdrowie, skarbie, podnosi triumfalnie kieliszek patrząc mi prosto w oczy.
Staram się zawsze zadowolić jego gości, zdarza mi się na ten cel wziąć nawet dzień urlopu. Podaję krakersy, i pastę z krewetek. Nigdy nie protestuję, nie chciałabym, żeby znów się na mnie zawodził. Na parterze bloku, w którym mieszkamy mieszka moja przyjaciółka, Agata. Czasami, kiedy mój mąż za dużo wypije, uciekam i w jej domu znajduję chwilę wytchnienia. Kiedy jestem już pewna, że śpi, po cichu przekręcam zamek w drzwiach. Siadam na zimnej posadzce w łazience, i marzę by Filip miał spokojne dzieciństwo. Nigdy taka nie będę.
***
Ojciec odchodzi od matki. Zakochał się. Bywa.
***
Marek odchodzi ode mnie. Zakochał się. Bywa.
***
Siedzę sama, drugi tydzień mam zwolnienie lekarskie. Nie radzę sobie. Filip u babci, w domu bałagan. Nie gotuję, nie piorę, nie sprzątam. Zakupy zamawiam online. Nie wychodzę na krok. Łykam przepisane tabletki, za nic w świecie nie czuję się lepiej. 
Łamię swoją dziecięcą przysięgę.
Otwieram butelkę wina, wypijam jeden kieliszek. Potem kolejny. W ciągu kilku dni opróżniam cały, pokaźnie zaopatrzony przez długi czas barek.
Nie, ja nie piję. ( Nie piłam? ) Ale przecież butelka wódki, to taki popularny prezent.
Opieram się o drzwi, siadam przed dużym lustrem.
- Twoje zdrowie, skarbie, podnoszę triumfalnie kieliszek, patrząc sobie prosto w oczy.
***
Mama ma klucze od mojego mieszkania, otwiera drzwi, słyszę, jak do domu wbiega Filip. Mama milczy, mnie lecą łzy. Filip rzuca mi się na szyję, obok niego ląduje plecak, i małą walizka z jego rzeczami. Mama opiera się o kuchenną wyspę, przygryza wargi.

- Mamo, mówi Filip… Czuję tu zapach wódki. Albo piwa. Nie wiem. Ale strasznie go nie lubię. Wiesz?
- Wiem.
***
- Natalia? Jak jest teraz?
- Teraz? Teraz są zaróżowione policzki mojego dziecka. I cieknący kran. A tak serio? 
Wiesz co ja teraz czuję? Nic. 
Ból, wściekłość, upokorzenie. Rzucam się na siebie z pięściami.
Szukam jakiegoś pomostu, między teraźniejszością, a przeszłością. Wiesz, chcę znaleźć jakiś łom, i wyrwać się z tego potrzasku. Moje myśli idą wciąż jednym torem. Czuję przyjemny dreszcz słysząc stukot szklanej butelki.
Czy ktoś mi może zmienić repertuar?
Spodobał Ci się ten tekst? 
Znajdziesz mnie też na facebooku. O tu: KLIK