Wiatr grzechocze za pomocą suchych liści niczym grzechotka w rączce niemowlaka.

Potrąca nimi bezlitośnie z całych swoich sił.

Drzewo tańczy, wygina się na wszystkie strony w rytm tych cichych dźwięków.

Próbuje pozbyć się liści jak zbędnego balastu.

Pierwszy, złoto - rudy listek nie wytrzymuje wstrząsu i powoli odrywa się od gałęzi.

Kręci się, wiruje jakby tańczył walca , zatrzymuje się i zmęczony, bezszelestnie opada na ziemię.

Po chwili następny idzie w jego ślady.

Szybuje wysoko ku górze po czym zatacza koło i kręcąc efektowne piruety powolutku schodzi w dół, opada lekko, żeby słodko usnąć gdzieś w kąciku.

Potem następny, następny i jeszcze jeden.

Jestem świadkiem teatrzyku wyreżyserowanego przez Matkę Naturę.

 Spektakl, w którym główną rolę odgrywa czas.

Tak, czas tu gra pierwsze skrzypce.

Niczym sławny artysta bez wysiłku tworzy dzieła mieszając kolory.

W jednej chwili jak za pomocą magicznej różdżki obsypuje nas całą gamą barw.

 Marze pędzlem na brązowo, złoto i zielono.

Precyzyjnie wypełnia nasyconą czerwienią owoce jarzębiny.

Gdzieniegdzie rzuci jeszcze plamkę żółci i fioletu po to, żeby za chwilę zalać to wszystko bielą.

Ogarnia mnie melancholia na myśl, że zaraz drzewa zostaną całkowicie ogołocone z liści odkrywając drugie - szare oblicze polskiej jesieni.

Płaszcz - Marks&Spencer / Sukienka - boohoo / Botki - Mohito / Torebka, okulary - H&M