głupie serce: sierpnia 2015

To nie koniec świata.

17:12:00
By głupie serce
0 Comments

źródło: www.gratisography.com

Pakuję się. Nie, nie w kłopoty, nie tym razem. W walizkę, nie swoją, pożyczoną. Warto mieć przecież coś pożyczonego. I coś niebieskiego. Więc zabieram spodenki. I coś nowego. No to sukienka. O nie, to nie ta okazja, nieważne. Normalnie, to byłabym w Grecji. Turcji. Albo Egipcie. Wolę nie, bo tam te wszystkie piramidy. Nie egipskie, żywieniowe. Klątwy faraona, dwa razy przez lewe ramię, a ja bym pewnie przez prawe, więc po co. Na takiej plaży to mogę iść i upadnę, jak Alfa Star, a ja jestem omega, jak te kwasy, do życia niezbędna, nie Tobie, i dobrze. Zdarza się.

Więc mówiłam, że jakby było normalnie. Ostatnio jednak nic nie jest normalne, oprócz biletów, bo ulgowe mi nie przysługują. Dziwne, bo ja czuję ulgę. No więc wracając wyjeżdżam, nie tam a tu.

Nie tak od razu, bo najpierw mierzę. Zazwyczaj wysoko, a teraz to różnie. Metr dwadzieścia. Metr trzydzieści. I metr dziesięć. Miara człowieczeństwa czasem zawodzi, ale ta pięciometrowa nie, a centymetry mają znaczenie. Jeden. Lub dwa. Ja mam na przykład sto sześćdziesiąt, a jak się uczeszę to więcej, więc mam bardzo dużo znaczenia. Dla siebie.

Wypada, trzeba, muszę, powinnam. Jak wypada, to nie dobrze, trzeba zaciskać, wtedy pomaga, jak trzeba to trzeba, nie mówię, że nie muszę, a musze to zdarza się zginąć w moim domu, jak za długo bzyka, powinnam to komunikować wyraźnie. Bo jedynie to mogę. I tyle.

Przede mną długa droga, w perspektywie góry, bo lubię się wspinać i osiągać szczyty. Też. Rozmowa nie zawsze się klei, ale palce tak, od ciastka z bananem. Banany lubię, bez skórki, kiwi też, a inni lubią z, wiem, widziałam. Żyją. Ja też. Reasumując. Wolę bez. Bez przesady.

Jestem.

Na miejscu uśmiechają się dwie czeszki, one po czesku, a ja po polsku. Miałam kiedyś takie czeszki, trampki w sensie, jarmilki, jedną parę i kolejkę elektryczną. I jeszcze czekoladę studencką, z żelkami. A teraz wolę bażanta. Złotego, jak złoty pociąg. Pociąg mam do bażanta, nie ptaka, piwa, więc mogę tankować. I jeszcze lentilki. Lubię.

W zasadzie tankować nie potrafię, bo po co. Dziwnie by było pędzić z dystrybutorem przez miasto. Na tej stacji, stąd - donikąd, gotówka, karta, obojętnie, mnie też, wszystko jest mi ostatnio jedno. Albo drugie. Jak imię którego nie mam, więc jest mi nic. I dobrze. W nocy się kręcę, ale to dlatego, ze śni mi się, ze kopię kogoś po głowie. Choć nie wiem czemu, bo nie próbowałam.

Bywa, że wychodzę jak ślimak ze skorupy, i wtedy jestem zmierzgła. Wówczas nie mów do mnie, bo pokażę rogi. Abo doprawię. Jak ogórkową. Zanim mnie zdepczesz wyślizgnę Ci się z rak. No cóż.

Siedzę na trawie i czuję mrówki. Wszędzie. Nawet w dupie. Ostatnio wiele mam w dupie, więc co sobie będę mrówki żałować. Nabieram zdrojowej wody do kubka. Ostrożnie. W życiu chodzi przecież o to, żeby się nie nabierać. A mnie się zdarza. A jak jest już za wiele, to każdemu się ulewa. Ulewa nie pomaga na włosy a ja myślałam, że jak pada wtedy rosną. Jak włosy po deszczu. Jednak nie.

Czasami jak się źle skręci to można zabłądzić. A potem nawrócić. Sobie. Się. A jak się już tak błądzi, to można dostrzec przepiękne widoki. No te, na przyszłość. Ja widzę. Na przykład.

Przechodzę przez błędne skały, trzymam się kurczowo poręczy. Kiedyś mogłam za wielu poręczyć, teraz już nie. Więc się trzymam i patrzę uważnie pod chude nogi. Krzywe. Jak moje wizje.

Miła pani mnie pyta jaki mam podkład, a ja mówię, że żaden, bo się nie moczę. I że właściwie to dziś jeszcze nie piłam, bo prowadzę, się, a ona że pytała o twarz. Toleriane teint kolor trzynaście. Jakby co.

Spacerujemy. Ona idzie przodem, a ja tyłem, z tyłu mam chorobę lokomocyjna, więc idę powoli i nie hamuję. I słyszę koguta. Tylko. I lubię słoneczniki, więc mam w wazonie. Patrzeć na nie lubię, nie jeść, nie skubać, (słonecznik, nie koguta), zbyt wiele razy dałam się oskubać, a włosy mi nie odrosną jak popada. A szkoda. Mam obsesję. Nadal.

Wdycham nosem bąbelki z jacuzzi, kręcą, jak te z szampana. Po terminie. Wdycham jod z groty solnej. Podobno sól szkodzi. Lubię. I naświetlam się lampami. Aladyna. I jak zapytasz mnie o czym myślę, to powiem, że o polakach za granicą. I karabinach. Skłamię. Przepraszam.

Wracam.

I już wiem, że mogę na przykład zasłabnąć na przystanku, czekając na autobus, którym nie jeżdżę. Bo nie ma śniegu. Wiem, że nikt po mnie nie przyjedzie. I, że znów nie ma mi kto wnieść walizki. I dokręcić podstawy od telewizora, bo już mam ale nie oglądam. Więc wnoszę sama. Ciężka. Ciężka sprawa zawsze może stać się lżejszą. Kwestia kalibru. Więc te karabiny to jednak na poważnie. Dokręcam.

Tam.
Tu i tu.
Bo to wszystko
to nie koniec świata.

Spodobał Ci się ten tekst?

Znajdziesz mnie też na facebooku. O tu: KLIK

MYŚLI

Kochanie, on się nie rozwiedzie.

09:17:00
By głupie serce
0 Comments

źródło: www.unsplash.com

Odbieram ją z dworca PKP. Upalne powietrze wymieszane z gąszczem spalin zamazuje uliczny obraz. Toczący się miejski gwar, znacznie przekracza dopuszczalne sześćdziesiąt decybeli. Wchodzimy do niewielkiej kawiarni w centrum miasta. Otwieram ciężkie drzwi, przepuszczam ją przodem, widzę, jak staje na środku i zaczyna się nerwowo rozglądać.

- Nie podoba Ci się tu? – pytam.

- Podoba, odpowiada cicho. Tylko wiesz, wskazuje wzrokiem na okoliczne stoliki, tu jest bardzo dużo ludzi. Nie chciałabym, że by ktoś nas usłyszał. To jest małe miasto, rozumiesz?

- Chodź, chwyciłam ją za rękę. Udało mi się jeszcze zerknąć na namalowane kwiaty na szybie. Ciekawe gdzie się kupuje takie farbki?

Wyszłyśmy.

Podobny powiew gorąca czułam wysiadając na lotnisku w Hurghadzie. Zamykam na chwile oczy, otwieram, trzy mrugnięcia, zawrót głowy, wracam. Trzymam ją za przegub dłoni, stajemy na skraju krawężnika, tuż przy czteropasmowej ulicy. Chwytam ją mocniejszym ruchem i ciągnę w swoją stronę. Przechodzimy w niedozwolonym miejscu. Przebiegamy właściwie.

- Pięćset złotych, grozi mi palcem.

- Co? Zerkam zdziwiona.

- No za przejście, uśmiecha się nieśmiało. Za przejście w niedozwolonym miejscu. Ale wiesz co, kontynuuje. Ostatnio tak bardzo wiem, jak smakuje zakazany owoc, że chyba zaczynam się przyzwyczajać. Do tego smaku. Smaku ryzyka.

***

Przekraczamy próg prawie pustego lokalu, przybiera tę samą pozycję co przed chwilą. Rozgląda się nerwowo, wzrok zatrzymuje mimowolnie na kelnerze.

- Czy tu jest w porządku? Pytam.

- Tak, zawahała się. Przepraszam. Te oczy… No zaraz Ci wyjaśnię. Usiądźmy tu, dobrze? Wskazuje palcem na mały stolik stojący na samym końcu sali.

W radiu leci piosenka, która przywołuje w mojej głowie pewne bardzo dobre chwile. Przenoszę się na chwilę gdzie indziej, obrazuję sobie siebie wgapiającą się w ekran telewizora i jego, podającego mi tytuł. Zrozumiał mnie bez słów, dwa serca, które przez chwile biją w jednym rytmie, żeby stać się jednością. Mimowolna analiza cząstek szczęścia, których przecież już tak bardzo nie ma... przez jej głowę przelatują szybkie myśli...

Przed nami lądują dwie zielone herbaty w dzbankach. Zamawiamy naleśniki na słodko, obok filiżanek w małym koszyczku kelner kładzie sztućce. Wyjmuje je z niego, i zaczyna układać. Zerkam na nią nic nie mówiąc, łapie mój wzrok. Przepraszam, mówi. Jestem perfekcjonistką. Wszystko bym chciała równo. Idealnie. Pod linijkę.

***

Dopiero po chwili zauważam napis na jej koszulce. Never give up.

- Wiem. Spuszcza głowę. Ty wiesz ile ja wiem? W teorii…

Kontynuuje.

- Nie zdałam, wyciąga elektronicznego papierosa. Myślisz, że mogę?

Wzruszam ramionami.

- Trzecie podejście. Uśmiecha się. Za tydzień jadę znowu. Tylko po co? Zadaje pytanie i odpowiada sobie na nie sama. Wiem, że nie zdam, mówi i wypuszcza z ust sporą porcję dymu.

***

- Miał ogromne, niebieskie oczy, zaczyna opowiadać. Minęło sporo czasu, ale dokładnie pamiętam tamto wrażenie, które wówczas odniosłam, jakby to było dziś. Ten kelner, wskazuje lekko głową. Ja się mu przyglądałam. Bo on ma je właśnie takie podobne… Milknie na chwile. Pamiętam też, że tamtego dnia miałam wełnianą spódniczkę, która strasznie gryzła.

Odruchowo podrapałam się po nodze.

- Skupił na sobie całą moją uwagę, chociaż nawet na mnie nie spojrzał. Tłumaczył coś jakiemuś innemu wykładowcy. Ja powinnam wyjść z tej sali, ale było mi tak jakoś wiesz… no jakoś nie po drodze. W końcu zmuszono mnie do wyjścia. Skarcono wzrokiem, i zmuszono mnie do pójścia dalej. Wiesz, sesja to jednak młyn. Ja byłam wówczas na początku zabawy z uczelnią... Wymieszało się wszystko, ale oczy pamiętałam. Trudno jednak było go spotkać. Każdego weekendu jadąc na uczelnię, liczyłam, że go zobaczę. Wszystko jakby przygasało przez kolejne tygodnie. A później, przypadkiem… no w sumie nie zupełnie przypadkiem, odkryłam kim on jest i jak się nazywa. Był niewiele starszy ode mnie, tak mi się przynajmniej wydawało. Kończył się pierwszy semestr i nie miał zajęć z moją grupą. Nie miałam nawet jak do niego zagadać. No bo co miałam zrobić? "Hej, masz piękne oczy, czy mogę Cię poznać?".

- Wyjechałam na narty, żeby trochę odetchnąć. Po feriach wróciłam na uczelnię. Spóźniłam się na pierwszy wykład, nie zdążyłam wydrukować planu zajęć. Wchodzę. Patrzę. On. Potem coś razem rozwiązywaliśmy, wspólnie, w grupie i ja coś z tego co on mówił zrozumiałam więcej. No wiesz, niż moi znajomi. Pytał, czy zechciałabym pomóc wraz z nim reszcie grupy. Pomogłam, bo to naturalne, prawda? Zapytałam go wówczas, gdzie mam się stawić. Odpowiedział takim oficjalnym tonem: "z windy na lewo, potem w prawo i drzwi na lewo. Stań i powiedz: oto jestem!"

- Co zrobiłam? Zamyśla się. Wpadłam i powiedziałam "No to jestem!". A potem straciłam rezon.

Kilka słów, zdań, tłumaczeń. Chciałam tak pokazać, że ja wiem, że potrafię. Doskonale wiedziałam, po co tam przyszłam.

Tłu-ma-czyć. Wiesz, bierze głęboki wdech, ja jestem z dość konserwatywnej rodziny. Na studia szłam się uczyć. Miałam być daleka od flirtów. Romansów. Po zajęciach zostaliśmy chwilę sami, a później… a później już jakoś się potoczyło…

Słuchałam dalej.

- Jego zajęcia zawsze odbywały się w jednej sali. Podarowałam mu takiego różowego słonia z porcelany, Dałam mu na imię Amanda. Chciałam, żeby go trzymał na swoim biurku. Trzymał.

To jest takie dziwne uczucie. Jednocześnie byłam zauroczona i świadoma tego kim jestem - perfekcjonistką z zapędami na bycie kujonem, kobietą, którą skrzywdzono poczuciem winy wobec świata, bo jest za mądra, za bystra, zbyt samodzielna. Pamiętam jak dziś, że tłumaczyłam mu, że jestem toksyczna, ze to skomplikowane i chyba nie dam rady. Wiesz, że to się nie uda. Nie wiem skąd się brały u mnie te słowa. To było silniejsze ode mnie. Może mam, co chciałam?

Milknie na chwilę. Sięga po torebkę, wyjmuje telefon, zerka z tęsknotą i chowa go powrotem. Wybacz, uśmiecha się. Czasem mam wrażenie, że coś mi wibruje w torebce… jak kiedyś… nieważne. Gani samą siebie.

- Nie odpuścił. Wiesz, to było cudowne. Nauczył mnie mojej własnej wartości. W tym był mistrzem.

Tak samo jak moje głupie serce było mistrzem w znajdowaniu wymówek. Bo wiesz, jest jedno ale. On miał narzeczoną. To znaczy, miał to dobre słowo, czas przeszły, bo ją zostawił podobno chwilkę po tym jak się poznaliśmy. To była wersja dla mnie. Bo tak naprawdę, to byłam tą drugą. Najpierw nieświadomie. A później już zupełnie. Dziwisz się pewnie, co? Pyta i nie czeka na odpowiedź. Z bólem podkreślałam, że nie potrafię się dzielić. Traciłam samą siebie, krzyczałam i robiłam awantury. Wykłóciłam to. Wiesz co jest najzabawniejsze? On bardzo chciał nas ze sobą poznać i nie rozumiał mojej agresji na takie wzmianki. Byłam głupia razem z moim sercem. Wierzyłam, że jakoś to będzie. Że to się układa, że kocham. Jedyne co było prawdziwe, to fakt, że kochałam. Bo chyba nadal kocham. Nadal…

Spędziłam z nim cudowny czas. Zaryzykuję stwierdzenie, że jeden z lepszych okresów w moim życiu. Było tak… bajkowo? Czemu ja nie przewidziałam, że bajki różnie się kończą? Dostawałam kwiaty. Jedyne co mnie zastanawiało, to, to, że wciąż dużo mówił o niej. Wiesz, niekoniecznie dobrze. Ale sporo. A to w kontekście majówki. A to Wielkanocy. Milczałam. Bolało, wiesz. Nie wiem, czy jego słowa. Czy moje gryzienie się w język.

Chcesz wiedzieć co było dalej? Nie, nie będzie happy endu…

- Straciłam siły. Znasz ten moment? Jak się robi źle, to masz siłę. Ale każdy ma swoje granice. Ja też. Rozstaliśmy się, bo nie chciałam być cały czas na drugim planie. Bo ja miałam prawo być z nim tylko wtedy, gdy podporządkowywałam swoje plany pod niego. Wybrałam siebie, zranioną i rozżaloną. Ale jednak siebie. Tak mi się przynajmniej wydawało. Bo moje głupie serce nawet po zerwaniu otworzyło drzwi. Dało się obić mocniej. Wykorzystał to. Obiecywał, że będzie. Obiecywał i zawodził. Godziłam się na tę byle jakość, wydawało mi się, że jest lepsza, niż nic. Dawałam się zwieść pozornemu, złudnemu, łapanemu szczęściu. A później na dobre powiedziałam dość. I nie złamałam się. A jemu pasowała moja rola kochanki. Powiedział mi kiedyś w rozmowie telefonicznej, kiedy kolejny raz odmówiłam spotkania, że pożałuję. Długo nie musiałam czekać.

Przeprasza mnie na chwilę i wychodzi do toalety.

- Przyszedł czas zaliczeń. Jestem pilną studentką byłam dobrze przygotowana. Oblał mnie. Raz. Potem drugi. Teraz trzeci. Wiem, że się mści. Ale za co, powiedz? Że nie pasował mi układ trójkąta? Teraz są wakacje, upija łyk herbaty. Ale wiem, że zaraz muszę wrócić na uczelnię. Wiem, że muszę to zaliczyć. Jak? Nie wiem jak… Jakkolwiek, mówi.

- Wiesz co jest najgorsze? Pyta. To okropne poczucie niemocy wobec samej siebie. Jednak jakoś da się z takim bólem żyć. Rzadko dopuszczany do głosu rozum jednak wypatruje na horyzoncie kogoś, kto by przyszedł, poskładał głupie serce i odwrócił jego spojrzenie od tęsknoty w stronę chociażby wdzięczności. Bo kolejne wielkie uczucie serca, raczej rozpocznie się od wdzięczności, gdy kiedyś rano nie będzie nic boleć tępym, surowym bólem.

- Zapomniałam o najważniejszym. Uśmiecha się smutno. Znalazł sobie inną kobietę na roku. Zapomniał, że kochał, a ja nie zapomniałam. Dałam się wykorzystać. I głupie serce stoi i czeka, na odrobinę uwagi. Bo kocha, bo tęskni, chociaż jest zranione. Głupie to, nie?

- Zaliczysz. Mówię jej. Najwyżej się odwołasz. Nie wiem. Musi być przecież jakiś sposób.

- Zaliczę? Wybucha śmiechem. Wiesz, że to jest w gruncie rzeczy najmniejszy problem? Odgarnia włosy, przysuwa się bliżej mnie, ogląda przez ramię, jakby chciała się upewnić, że nikt jej nie słyszy.

- Byłam tam. W tej sali. Jego sali. Patrzył na mnie chłodnym wzrokiem. Nie zdałam tego egzaminu. Z biurka zerkał na mnie ten różowy słoń, którego mu podarowałam. Amanda. Rozpromienia się. Między mną a nią była tylko jedna zasadnicza różnica…

- Jaka? pytam.

- Ona miała trąbę w górze. A ja nos na kwintę. A mimo to… zamyśla się. No ja bym mu przecież wybaczyła… Rozumiesz, no nie?

No nie.

Chyba.

Spodobał Ci się ten tekst?

Znajdziesz mnie też na facebooku. O tu: KLIK

MODA

Lato w mieście.

10:42:00
By głupie serce
0 Comments

MYŚLI

Zapętlona miłość.

17:35:00
By głupie serce
0 Comments

źródło : www.wallpepers.com

- Nowy? Pytam, wskazując ruchem głowy na telewizor.

Wydaje mi się, że dobrze znam to mieszkanie. I, że prędzej go tam nie widziałam. Wydaje mi się, że stał, ale mniejszy. Coś mi się nie zgadza, coś nie pasuje. Rozglądam się. Te same zasłony, te same specyficzne karnisze, taka aluminiowa listwa tuż przy suficie. Elementy czarnego szkła na meblach. Zwyczajnie nie zwyczajnie. Inna aura. Coś tu się zmieniło.

- Nowy, odpowiada. Uśmiecha się, chyba inaczej niż zwykle, a ja mam wrażenie, że opuszczają go jakieś wieloletnie demony.

- A kameleon? Pytam. Nie widzę go, może to on zmieniał tu zawsze tę kaskadę barw.

- Za tęczowym mostem, odpowiada.

- Gdzie?

- No zdechł. Upija łyk wody z cytryną.

- Wiesz, zaczyna mówić, a jego słowa odbijają się dziwnym echem w mojej głowie.

Otwierają mi jakąś szufladę, w której chcę zamknąć wszystko, co mi zaraz powie. Sięgam po wafelka, i niecierpliwie obchodzę się z jego papierkiem.

Uśmiecha się.

- Tu obok są jeszcze truskawkowe, podsuwa w moją stronę miseczkę. Strącam okruszki z sukienki, i nie muszę nawet o nic pytać, bo sam zaczyna.

- Pamiętasz Hankę? Pyta, a ja kiwam znacząco głową. Popatrz, kontynuuje. Przecież tak się dla niej starałem. A Olkę? Znów kiwam. Rozumiesz? Mówi dalej, choć jeszcze nie bardzo wiem, co mam rozumieć, przytakuje. Zawsze jak mi zależało, to się tak starałem. No kwiatki. Czekoladki. A tu nic. I Wyszło. Dopija wodę, odstawia znacząco szklankę na ławę.

- Pamiętasz, znów zadaje pytanie. Pamiętasz, jak ci mówiłem, że będę robił urodziny kumpla.

Mówię, że tak, choć żaden młotek mi tego nie przybił

odpowiednim gwoździem do głowy.

- I wiesz, no dzień wcześniej popiłem. Grożę mu palcem. No wiem, mówi. Tak jak wtedy, co mieliśmy obejrzeć laptopy, aj noł, śmieje się. Mniej więcej te sam schemat. Ogólnie zdychałem, ale mówię, dobra, niech wpadają. Dwa miesiące wcześniej kupiłem ten właśnie telewizor. To znaczy nie ten, ale o tym za chwilę.

- Zmieniasz telewizory co dwa miesiące?

- Nie. Uśmiech. Popatrz. 50 cali, nówka na wypasie. Na tej imprezie były w sumie trzy pary, no i ja. Z czego o jednej parze nie wiedziałem, że są parą. No w sensie, oni przyszli razem, ale zachowywali się dziwnie. On miał angielski humor i siedział w kącie. A ja z nią trochę bajerowałem. A o tym, że są parą dowiedziałem się trzy godziny później na fajce. Sięgnął po paczkę papierosów. Mogę? No pal. Sięga po niebieską zapalniczkę z kolorowym napisem. Zaciąga się, wstaje i pyta czy chcę piwo. Chcę. Podaje mi słomkę, siada i kontynuuje.

- Po kilku głębszych dziewczyny zaczęły śpiewać i tańcować. W pewnym momencie poszedł jeden piruet za dużo i Zuza uderzyła łokciem w telewizor.

- Zuza?

- No czekaj. Bo ona tak ma właśnie na imię.

- Kto?

- No czekaj, odwrócił twarz w moją stronę. Rozumiesz? Trzy godziny znajomości i 50 cali jebło. Zacząłem się śmiać, choć nie było mi do śmiechu, ale telewizor rzecz nabyta. A ona poczuła się do odkupienia mi tego telewizora. Wyciągnęła ode mnie numer telefonu, dzwoniła, rozmawialiśmy godzinami o pierdołach. I nie tylko.

- Czym jest nie tylko?

- Czepiasz się, zgasił papierosa. A później się rozstali. No wiesz, ona i on. Pamiętam, to była na pewno niedziela. Wtedy się dowiedziałem. Zawahałem się, no bo wiesz, rozgrzebane rany, te sprawy, ale zaprosiłem ją na spacer. Siedzieliśmy przy fontannie, aż pojawiła się tęcza. Fajnie, nie? Wiesz, przesunął popielniczkę. To nie jest tak, że rozwaliłem czyjś związek i zaręczyny, nie patrz tak na mnie. Miał łagodny ton głosu. Oni nie byli nigdy na wakacjach, przez siedem lat. Widywali się w niedzielę po południu, z czego każde sobie. Uśmiechnął się nieśmiało.

- Moje urodziny spędziliśmy razem, ona jeszcze wtedy była z nim. Powiedziała mi pomyśl życzenie, może się spełni. Pomyślałem. Tylko sekundę. I wiesz, spełniło się. Rozpromienił się. Ona nigdy nigdzie nie była. Dasz wiarę? Raz w poznaniu i raz w Warszawie, za dzieciaka. Któregoś wieczoru zabrałem ją do Wrocławia. Mgła, oświetlone uliczki, noc, my, rozmarzył się. Wiesz, otworzył swoje piwo. Tak bardzo chciałbym jej pokazać, że nie każdy facet jest skurwysynem.

- Czyli telewizor nowy? Zaśmiałam się.

- Nowy, mówi. Ale wiesz co? 50 cali już nas nie kręci.

- Ben, mówię. Życzę Ci jak najlepiej. Wiesz? Osiecka kiedyś mówiła, że co się polepszy, to się popieprzy. Ale Ciebie to nie dotyczy.

Ugryzłam się w język.

***

- Ben, o której pogrzeb?

- 10:15, środa.

- Będę.

- Dzięki.

***

- W imię ojca, i syna, i ducha świętego...

- Dziecko, co ty znów robisz?

- Modlę się, mamo…

***

- Jestem wstrząśnięta.

- Czym?

- Przestań, dziecko. Nie możesz tego zrobić.

- Czym jesteś wstrząśnięta? Moją głębią uczuć do Boga? Mamo!

- Celina!

- Nie mamo. Ja już podjęłam decyzję. Powiedziała po cichu, składając w kostkę kilka ubrań, i wkładając do małej walizki resztę najpotrzebniejszych rzeczy. Wyjeżdżam.

- Zmarnujesz sobie życie!

- Nie! Będę przysięgała ze swobodą. To jest moja droga, zrozum mamo. Przyjrzyj mi się jeszcze raz. Je-stem-pe-wna.

Matka spojrzała na Celinę. Jej twarz była napięta i pełna determinacji. Nim domknęły się drzwi usłyszała cichy szept:

Mamo, jesteśmy na siebie z Bogiem skazani. To powołanie. Zrozum.

Rok bez kontaktu. Nieśmiało naskrobane zaproszenie, Kochana Mamo, na brzoskwiniowej kopercie, w środku kilka słów, prośba o potwierdzenie przybycia do siostry przełożonej. I ta dudniąca cisza.

…W obecności najświętszej Maryi dziewicy… daj mi siłę i łaskę do wytrwania w tym zgromadzeniu… poprawiła w dłoni mikrofon, zerknęła znad płomienia świecy. Matka stała w drzwiach kościoła.

A ona ślubowała. Czystość. Posłuszeństwo. I ubóstwo.

- Mamo… rzuciła jej się w ramiona.

- Dziecko, ty miałaś mieć dom, miałaś być kochana.

- Mamo, pogłaskała ją po głowie.

Mój dom jest tu.

Bóg mnie kocha.

***

- Dzień dobry, wyrwało mnie z zamyślenia. Kobieta na oko koło czterdziestki, w dłoniach trzymała ogrodowy materac w kratkę. Schodziła ze strychu, na moją zaskoczoną minę odpowiedziała na dachu byłam się opalać. Uśmiechnęłam się. Widziałyśmy się wówczas pierwszy raz. Twarz miała zasłoniętą włosami, nie widziałam jej zbyt wyraźnie.

Drzwi były brązowe, miały taki doklejany jasny akcent. Aplikację. Zamiast klamki dziura, przez którą wydostawało się światło. Raziło w oczy, kiedy się wchodziło po schodach. Drzwi często były uchylone. Pokonanie czterech pięter zawsze dawało mi się we znaki. Do przekroczenia ostatniego półpiętra. Później też czułam. Zapach.

- Albinaaa, echo niosło się w promieniu kilkunastu metrów.

- No.

- Wodę wstaw. Na pierogi.

Troskliwy mąż.

- Wpuść mnie.

- Spierdalaj.

- Proszę.

Zrzucił ją ze schodów.

- Albinaaa, znów to samo echo. Dzieci śpią? To zejdź.

- Idę.

Dzieci im zabrano. Trójkę. W ich mieszkaniu wciąż lecą bajki.

- Albinaaa, z psem wyjdź.

Psa też zabrano. Owczarka. Niedawno.

Siedzi na dole, na wąskiej ławce. Z zamyślenia wyrywa ją gwałtowne dotknięcie ramienia. Podbite oko, drżące dłonie. Kasztanowe włosy zasłaniające pół twarzy. Zaciśnięte usta. Na klatce schodowej wciąż widoczne ślady krwi. Rozrzucone garnki. Drewniana łopatka. Kolejna interwencja policji. Rozmawiając z nimi jednocześnie kieruje się schodami ku górze.

- Proszę jechać z nami. Co panią tutaj trzyma?

- Proszę pana! To jest mój mąż. Ja go kocham.

Znajdziesz mnie też tu: klik

Pages

To nie koniec świata.

Kochanie, on się nie rozwiedzie.

Lato w mieście.

Zapętlona miłość.

FAJNIE, ŻE TU JESTEŚ. ROZGOŚĆ SIĘ.

ZNAJDŹ MNIE NA FACEBOOKU!

Popularne posty

Kategorie

Blog Archive

Instagram

Śledź mnie!

Social Media!