głupie serce: marca 2015

Korporanci.

18:56:00
By głupie serce
0 Comments

Mogłabym nie myśleć… ale myślę...

Dziesiąta – zero - zero. Brak jej auta na parkingu. Brak jej w pracy. Brak odbierania telefonu. Brak wyobraźni mojej byłby wskazany ale wyobraźnia pracuje. Może rozbiła się na drzewie? Albo murze. Czy tam płocie. Może coś się stało, co się mogło stać, natrętne telefonowanie cisza. Głucha cisza. Odgłos gotującej się w plastikowym czajniku wody denerwuje jak nigdy. Bulgotanie. Krew bulgocze nam w żyłach, ze zdenerwowania. A ona idzie. Idzie, macha. Drożdżówki kupiłam, mówi. Dziesiąta pięćdziesiąt. Pisiont po dziesiątej a ona idzie! Kurwa oszalałaś? Ale dobre są, świeże. Ja nie o tym, myślałyśmy, że nie żyjesz, czemu nie odbierasz? Nie zabrałam telefonu. Kurtyna. Pomyliła godziny. No co, nie zdarza się?

Lubię ludzi.

***

Mogłabym nie słyszeć… ale słyszę…

Wpadam na szatański pomysł. Skoro mamy wieczorem napić się w pewnym miejscu, to czemu byśmy nie mieli napić się w miejscu pewnym innym przed miejscem tamtym? Aperitif czy jak to tam się zwie. Specyficzny. A co…

Więc…

Stukot szklanek z Ikei w ilości sztuk trzech, obijających się o litrową butelkę cin cina wkładaną z uśmiechem do bagażnika auta może zatem doskonale rozpocząć piątek. Piątek, który staje się wielki, mimo iż jest mały i od tego wielkiego dzieli go siedem dni.

Stukot litrowej butelki cin cina w ilości sztuk jednej, obijający się o szklanki z Ikei, wyciąganej z bagażnika auta może też zatem doskonale zwieńczyć piątek. Tak ten sam mały przed wielkim. I wielki mimo małego.

Jeśli do szkła razy trzy dodamy plastik razy dwa. I słomki razy pięć, przyprawimy to konsumpcją na parkingu, stojąc za przystankiem to mamy trochę metę. Ale spokojnie, do mety daleko. Tymczasem…. Falstart. Bo z trójki nagle jest nas pięcioro. I fajnie.

Lubię ludzi.

***

Mogłabym nie widzieć, ale widzę…

Teoretycznie korporacja pachnie zawiścią. Szczeblami. Papierem do drukarki. I ksero. Kawą. Świeżo parzoną. Zawiścią. I plotkami.

Ale ja widzę więcej…

Więc wiecie jaki zapach ma korporacja…? Korporacja pachnie ludźmi. A jej życie toczy się rytmem bicia ich serc. Żaden moloch nie składa się tylko z tony blachy i szpachli betonu… Żaden.

Szczególnie kiedy wychodzimy poza jej mury.

Proste dylematy korporacyjnego wyjścia. Sukienka, czy sweter, po prostu, jakiś tam kaszel decyduje, że jednak sweter, a później gorąco… Ciepło, cieplej, najcieplej… Później Martini, dawka podwójna dozowane dożylnie drogą nie dożylną a doustną, powodujące przyjemny zawrót głowy. Karuzela życia, która tak wyraźnie wirować zaczyna… A to dopiero początek.

A obok.

Procenty. A obok po mojej lewej stronie się toczy rozmowa, a w powietrzu czuć fruwające motyle. Nad nimi. I fortece budowaną z czyjejś torebki. W czarnym kolorze. I obok ginie komuś spinka, więc zwiedza niskie partie podłogowe. Kawałek dalej ktoś jest dla kogoś, i ja przejmować zakazuję się czymkolwiek im. Na szczycie ona, na niej mała czarna i brokat na dekolcie. I niby włosy, prawie jak moje. Tylko kolor jakby nie ten. Dalej ktoś pochował dziadka… Słyszę, słucham, rozumiem, tulę… Naprzeciwko ktoś wygrał życie. Trzy daty. Nie wiedziałam. A przecież fajnie wygrać z rakiem jest dwa razy. I narodzić się po raz trzeci. Centymetry dalej, rozmowa. Czy widziała za dużo? Nie? Chyba nie. Telefon ląduje w torebce. Uśmiech. Głowa na bok. Trzech nie pijących i ona. Z historią o renówce w tle. Ja, uwielbiam ją. Po prawej rozmowa o tym, że. Że tak, my, my tworzymy zespół. My-ludzie. Nie budynek. My. Że jest cudnie. Korporanci.

Lubię ludzi.

***

Mogła bym nie czuć a czuję…

Czuję, że gdyby nie oni to i ja nie. Nie byłabym tym kim jestem, gdzie jestem i jaka jestem.

I tyle razy bym mogła im podziękować...

To co. To dziękuję!

Więc wiecie czym pachnie korporacja… Pachnie miarowym biciem serc.

Endorfinami. Uśmiechami. Rozmowami. Złośliwościami w dobrym wymiarze. Głupotami.

I słoikiem żelek. O słodko kwaśnym smaku.

Spróbujcie…

Polecam…

Bo ja próbuję cały czas.

MYŚLI

Wszystko trzeba przeżyć.

17:39:00
By głupie serce
0 Comments

źródło: archiwum domowe

Specyfika wczesnej wiosny. W powietrzu zapach słońca. Tak. Zapach. I dotyk świeżych, jasnych promieni. Tak dotyk. Głaskanie, mizianie, rozpieszczanie. Czarno biała spódnica, zielona koszula. W tle alergia tocząca walkę z kanałami łzowymi i sześciopak chusteczek. Nieudolnie schowana jedna z bocznych ulic miasta.

Nie pamiętam dlaczego, ale szłam samym środkiem asfaltowej ulicy. Szara brama, z betonowym słupkiem. Tablica. Nekrolog. Nie doczytałam, bo i po co. Brama szeroko otwarta, nieupoważnionym wstęp wzbroniony. Wiadomo, taka logika. Upoważniona przekroczyłam próg domu. Domu o specyficznym zapachu. Zapachu przewlekle i somatycznie chorych…

Powitały mnie przyjazne korytarze. Parkiet, płytki, linoleum, stukot butów. Mieszanka środków do dezynfekcji. Wazoniki wyklejone plasteliną, obrazki na ścianach malowane farbami, nieudolne origami z kolorowego papieru, jednostronnego. Drzwi z wizytówkami. Imię, nazwisko. Na górze biblioteka. Na dole świetlica. Dom. Przed duże D.

Mimowolny ruch dłonią, pukam, można? Wchodzę. Tak niepewnie staję w progu, jak tu ładnie…

- Siadaj dziecko.

Usiadłam.

Haft krzyżykowy. Utkany obraz zwinnie przesuwał się w jej dłoniach. To będzie koń, uśmiechnęła się. Większy, niż ten, wskazała na ścianę. Namiastka. Pinezki. Oprócz konia krajobrazy. Dziewczynka. Kot. Kolory. Nierówno-równe. Ostatnie spojrzenie. Zamykam drzwi.

Idę dalej.

Drzwi uchylone. Pukam, można? Cisza. Zatrzymuję rękę w powietrzu. Za plecami słyszę, wejdź, to pokój leżących.

- Dzień dobry…

Siedział na wózku przy balkonie, patrzył przez odsłonięte okno. Ledwo sięgał głową parapetu, balkon był uchylony. Trzy łóżka. Kroplówka. Stoliki. Pergaminowa skóra. Radiowa trójka. Z zakłóconymi falami. Fala przerażenia. Mojego.

- Oni Cię nie słyszą, powiedział nie patrząc na mnie.

Nie wiedziałam, że tu trafię, nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie wiedziałam, którędy do wyjścia i czy ja wyjść chcę. Potrzebowałam powietrza, poczucia przestrzeni, opuszczenia tej, tak bardzo bezradna.

- Chce Pan na spacer?

Odwrócił się. Ożywienie. Skinął głową. Nie wiedziałam na co się porwałam, czy ja dam radę? Radę? Tu nie ma żadnej rady. Tu siły potrzeba. Tej. I tamtej.

Moje czterdzieści pięć kilogramów pchało jego siedemdziesiąt. Plus wózek.

Zahaczyłam o podjazd. Duży ogród. Ławka. Usiądziemy?

- Ja już siedzę, uśmiechnął się.

Siadam.

- Zenon jestem. Przejdziemy na Ty? Uśmiech.

- Panie Zenku… Magda. Uśmiech.

- Wnuka mam w twoim wieku. Tak mi się wydaje. No może starszy trochę. Żonę miałem. Teraz jest tam, wskazał głową w lewą stronę. Blisko, a daleko. Dziesięć lat już nie żyje. Nie mam tam się jak dostać, czasem jadę, ale tym autobusem też ciężko. A ja po drugim wylewie. Może jeszcze będę chodził, co? Uśmiech.

- Zameldowałem go, bo mi mówili, że tak będzie lepiej. Bo narzeczona w ciąży, bo dziecko jakiś adres mieć musi. Sam już byłem, remonty obiecali. Pomoc obiecali. Co ja tam sam miałem siedzieć, trzy pokoje, no jak dzieciom nie pomóc? Pomeldowałem ich. A później ten wylew. Bo drugi, to już tutaj. Zacząłem przeszkadzać, i tu mnie oddali. Dla dobra mojego. Ale powiedz, jakiego dobra. Mnie w domu dobrze było…

Milczałam.

- Przyjdą czasem na niedzielę. Na święta nie zabierają, bo wysoko, windy nie ma, więc gdzie ja z tym wózkiem. Tu jest wszystko sprawnie, ja nie narzekam. Jest jak należy.

Chwycił mnie za rękę.

- Przyjdziesz jeszcze?

Łza. Moja. Jego.

- Przyjdę.

Byli inni. Nie przyszłam. Kurwa.

Panie Zenku, co u Pana…?

***

Kościół pachniał frezjami. Mieszanką perfum i lakieru do włosów. Przestrzeń wypełniały głównie białe alby. Stałam po lewej stronie zapełnionych po brzegi ławek. Patrząc na nią, byłam taka dumna. Nie lubię natłoku ludzi, nie lubię gąszczu i zgiełku wokół siebie. Tracę niezbędną przestrzeń. Nie lubię też za długo stać, bo słabnę. Ale to był jej dzień. Msza i małe przyjęcie. W domu.

- Dziadek będzie?

- Nie.

- Nie? … … …

- Nie mamy tyle krzeseł.

- …

- To ja ustąpię. Widziałam, że jest w kościele…

- Nie!

Wyszliśmy. Dziecięcy gwar. Tłumy obcych ludzi. Przedzieranie się. Idzie. On. Dziadek. Czarny płaszcz. Podszedł, przywitał się. Chudy. Siwa broda. Poprosił ją na bok. Powiedział coś na ucho. Przytaknęła. Obróciła głowę ma znak „mogę…?”. Uszli kilka kroków. Po lewej stronie kościoła czekała bryczka. Objął ją ramieniem, podniósł do góry, wsadził na ławkę, pojechali. Zostawili odgłos kopyt młodego kucyka. Ślady na piasku. Ślady kół, które zniknęły gdzieś między drzewami. Wrócili, po kilku minutach.

To był jego prezent .Dla niej. Bo jego wnuczka miała komunię.

Wzruszenie.

- Zaproście go…

- Nie.

Auto. Trzask drzwi. Pasy. Jedziemy. Wygładzam sukienkę, głaszczę płatki kwiatów.

…

Minęliśmy go. Szedł po lewej stronie jezdni. Powoli. W czarnym płaszczu. Kulejąc.

Panie A. co u pana?

***

Witał mnie zawsze swoim nieudolnym Ma-gda… Poznawał mnie. Uderzał w dłonie, klaszcząc. Ma-gda. No cześć, witałam go z uśmiechem. Cieszyłam się, że mnie poznaje. Znaliśmy się od lat.

Nastolatek. Upośledzenie umysłowe. Niedołężność fizyczna. Bo urodził się wtedy. Bo teraz to metody. Rehablitacje. Środki. A wtedy porzucenie. Matka, której nie było. I babcia. Która się podjęła. Jego cały świat. Dom. Jego dom.

Babci nie ma. Domu nie ma. Tego domu. Jest ten inny. Dom o specyficznym zapachu. Zapachu przewlekle, somatycznie chorych.

- Dobrze mu tam będzie. No kto się nim zajmie. On jest ciężki, złośliwy. My mamy swoje życie…

Wiem, że znosił źle.

A teraz.

B. Co u Ciebie?

***

Życie. Przedsmak. Płynność. Ciągłość. Strumień. Jednolity jak woda w kranie. Woda smakuje „jak nic”. Jak życie, w którym NIC NIE MA.

Ale Wy.

Wy Miejcie.

I smakujcie.

CYKL OPOWIADAŃ "ÓSME PIĘTRO"

Iskra.

08:27:00
By głupie serce
0 Comments

źródło: www.gratisography.com

Druga część cyklu "ÓSME PIĘTRO". Cały cykl znajdziecie tu: ÓSME PIĘTRO. To ja tak tylko szybciutko przypominam, że ósme piętro to opowiadanie w odcinkach. Fikcja lekko zakrawająca o wątki z życia wzięte. Kto nie czytał pierwszej części, klika w powyższy link i nadgania zaległości. ;-)

***

Otworzyła oczy tuż przed intensywnie wibrującym budzikiem. Leniwie sięgnęła po telefon. Na dużym wyświetlaczu bezlitośnie jawiły się trzy cyfry przedzielone dwukropkiem. Była 5:49, jedenaście minut błogiego snu, odeszło w zapomnienie. Tej nocy śnił jej się szczur siedzący pod toaletką, więc odruchowo na nią zerknęła. W białym owalnym lustrze, otoczonym grubą ramą odbijał się wschód słońca. Ombre błękitu pomieszane z kilkoma odcieniami różu tworzyło wyjątkową całość. Chciała to nawet uwiecznić, lecz nim sięgnęła po aparat było już po wszystkim. Odcienie żółtego zdominowały niebo, racząc marcowy poniedziałek pierwszymi, niewinnymi, jasnymi promieniami słońca.

Kamil niechcący potrącił ją łokciem, gdy stała w łazience przy umywalce. Jak zwykle się śpieszył, przechadzał się szybko po domu, szukając kolejno kluczyków, telefonu, kluczy od domu, aktówki i dokumentów. Ten sam powtarzalny schemat, którego ona zupełnie nie rozumiała.

- Uważaj… powiedziała po cichu mając usta pełne pasty do zębów. Ton miała wrogi, niewyrozumiały, pretensjonalny.

- Cho mowich? – przedrzeźnił ją, śmiejąc się przy tym.

Popatrzyła marszcząc brwi. Pionowa kreska, która znienacka ujawniła się tuż nad nosem, kazała mu skapitulować. Wyciągnął przed siebie obie dłonie, tak by pokazać jej wewnętrzną ich część, dając jej tym samym znak, dobra, kochanie, już się nie denerwuj.

Cmoknął ją w policzek, i kiedy był pewien, że uzyskał odpowiednią odległość będąc już przy drzwiach jeszcze krzyknął:

- To cho mówiłach?

Dźwięk zamykanych drzwi dziwnie ją uspokoił. Włączyła internetowe radio, z głośników zaczęło rozbrzmiewać Eurythmics - There Must Be An Angel. Włączyła ekspres, zaparzyła szybką kawę. Odsunęła krzesło, otworzyła pokrywę laptopa, scrolując myszką rzuciła okiem na serwisy informacyjne. Upiła ostatni łyk, boso pokonała kilka kroków, ziębiąc stopy na dużych, popielatych płytkach. Chwyciła w biegu torbę, z komody zdjęła klucze, tym samym kierując się do wyjścia.

Na dole powitał ją pan Henryk.

- Dzień dobry pani Maju, widzę, że znów się spieszymy. Wy młodzi, wiecznie w biegu. Celebrować poranki pani Maju, pośpiech niczemu dobremu nie służy. Ech, ja będąc w pani wieku… ale co ja tu pani będę, pani musi już iść… to ja już otwieram szlaban, niech pani jedzie ostrożnie, ja mam dzisiaj cały dzień, za Janka jestem, bo coś go połamało, ale już nic nie mówię, pani wie człowiek nie ma do kogo gęby otworzyć to sobie pozwoliłem. To do widzenia pani Maju, widzimy się wieczorem.

Pan Henryk był ochroniarzem w ich apartamentowcu, składającym się z dużych, nowoczesnych loftów. Miły człowiek, na oko koło sześćdziesiątki, niereformowalny gaduła, zawsze serdeczny, gentleman ze starej epoki.

Otworzył szlaban, kiwnął jej ręką, zamrugała mu światłami.

***

W korporacyjnym holu stukot szpilek mieszał się z dźwiękiem telefonów. Charakterystyczny poranny zgiełk. Pracowała tu zaledwie od sześciu miesięcy, ale zdecydowanie zdążyła się już zadomowić.

Przed sobą miała okrągłe przyciski z wytłoczonymi we wnętrzu obrysami trójkątów. Wcisnęła strzałkę „w dół”, podświetliła się ona na czerwono. Po kilku sekundach drzwi windy rozsunęły się, wraz z nią wsiadło kilka osób. Raz, dwa, trzy… odliczała w myślach. Lubiła lekkie szarpnięcie przy ósemce. Czekała na rozsunięcie drzwi, na szczery uśmiech, na przewrócenie oczami. Siedem, osiem… Wsiadł. On.

On. Olek.

- Dzień dobry.

Był wysoki, przystojny, dobrze ubrany. Idealnie skrojona granatowo - biała koszula w drobną kratkę, model slim fit, jeansy i marynarka o sportowym charakterze dodawały mu nonszalancji. Pachniał wysublimowaną nutą pieprzu, goździków i drzewa sandałowego. Obłędnie.

Przechyliła lekko głowę spoglądając na niego. Chłonęła jego wyraz twarzy, zastanawiając się czy ktoś widzi te ukradkowe spojrzenia. Windę opuścili wspólnie, wysiadając razem na trzynastym piętrze.

- Cześć, szepnął jej do ucha. Wyspana?

- Wyspana, odpowiedziała, zachowując kokieteryjny ton.

Kroczyli rytmicznie po przemysłowej wykładzinie. Zapach tuszu z drukarek i ksero mieszał się z zapachem kawy, przemieszany był gdzieniegdzie zapachem farby, bo w kilku pomieszczeniach trwał aktualnie remont.

Rozstali się tuż przed drzwiami jej biura.

- To co, obiad o 14?

- Dziś mam spotkanie, więc nie wiem o której skończę… zgadamy się okej?

- Okej. Majeczko.

Mrugnął jej okiem. Naciskając klamkę jeszcze się obróciła. Pieprz, goździki, drzewo sandałowe...

***

Biuro dzieliły we cztery. Ona była najmłodsza. Szybko się zaklimatyzowała w ich gronie, tworzyły klan czterech muszkieterek. Dobrą atmosferę w pracy uważała za nieodzowny element biurowej egzystencji. Wolałaby pracować za mniejszą pensję w przyjaznej aurze niż za duże pieniądze w miejscu, gdzie by się źle czuła. Anka, Ela i Blanka były jej "przyszywaną rodziną". Tak czuła.

Na dwunastą miała zaplanowaną ważną prezentację, starała się ją jeszcze dopieścić i dobrze przygotować. Przerzucała slajdy, siedziała nad tym cały weekend, czuła, że jest dobrze, jednak zawsze w takich momentach towarzyszył jej element stresu. Wystąpienia, w których stała na czele konferencyjnego stołu były czymś co zarazem lubiła i czego się w pewnym stopniu bała. To nie był paraliżujący strach, może miał nawet w sobie zalążek motywacji. Lubiła te momenty po, kiedy mogła odetchnąć z poczuciem dumy, tak, udało mi się.

Usłyszała dźwięk, dający znak, że w skrzynce odbiorczej pojawiła się nowa wiadomość. Na pamięć znała ten adres nadawcy – aleksander.bytomski@adamonis.com

Uśmiechnęła się.

„Postaraj się skończyć przed czasem, chciałbym zjeść z Tobą obiad… Mam coś dla Ciebie. Dyrektor zrozumie, wiem, że pewnie teraz siedzisz nad slajdami więc najlepiej usuń kilka ;-) to co, do zobaczenia?;-)”

Przesunęła palcami po górnej części klawiatury usuwając drobny kurz. Skierowała dłonie w dół, wystukując odpowiedź.

„Hubert mnie zabije jak zawalę te prezentację, ale będę się starała. Lubię ten stolik pod oknem, mam wrażenie, że za tym filarem mamy swoistą swobodę. To zabieram się za kasowanie slajdów ;-), do zobaczenia”

- Czy twoja prezentacja jest jakaś zabawna?

Głos wyrwał ją z zamyślenia.

Anka zaśmiała się.

- Yyy, co? Zająknęła się.

- Uśmiechasz się wymownie. Więc? – Anka nie dawała za wygraną.

- A nie, pisałam maila…

- Maila… do?

- Do księgowości, znów zagubili jakiś dokument, yyy, wiesz, że coś potrzeba i nie wiedzą czy doniosłam… aaa nic pilnego. Zresztą – wydawało ci się.

Zmieszała się.

Zmieszała się ona, zmieszało się wszystko.

Pół roku temu wiedziała jak ma wyglądać jej życie.

Od dwóch miesięcy wiedziała tylko jedno. Zaproszenie na firmową imprezę z okazji piętnastolecia firmy Adamonis nieźle jej w tym życiu namieszało…

Wystarczyła jedna iskra…

MODA

Wiosna.

08:57:00
By głupie serce
0 Comments

Dziś mam na sobie płaszcz, który jakiś czas temu postanowiłam upchnąć w kąt garderoby.

Sama nie wiem co mnie napadło, ale byłam przekonana, że czas jego kariery w tym sezonie dobiegł końca.

Szybko jednak się zorientowałam, że była to mylna i zbyt pochopna decyzja.

Zima bawi się z nami w kotka i myszkę, pojawia się i znika, za nic nie chce oddać rządów nadchodzącej wiośnie :).

Nie chcę narazić się na kolejne przeziębienie, dlatego płaszcz wrócił do łask i to był świetny wybór.

Genialnie chroni przed zimnem i wiatrem.

Jestem typowym zmarzluchem dlatego nie mogę się już doczekać, aż wiosna na dobre się u nas rozgości.

Więc ... Wiosno! Zapraszamy ! :)

Płaszcz - MARKS&SPENCER / Spodnie, okulary - H&M / Botki, bluzka - Allegro.pl

/ Torebka - Firenze

MYŚLI

Pożar.

15:47:00
By głupie serce
0 Comments

źródło: archiwum domowe

Lubię ciszę. Najlepiej konkretnie przerwaną. Przerwaną jak przerwany sen. Lubię dobrze zacząć dzień. Lubię się uśmiechać, tuż po przebudzeniu. Lubię zacząć dzień z przeświadczeniem, że czas wstawać bo jest pożar w remizie. Lubię takie wiadomości. Nie dlatego, że jestem piromanką. Ognia generalnie też się boję. Zrywam się jednak do gaszenia, uświadamiając sobie, że nie jestem strażakiem. Pożaru nie było, to tylko sms.

A tak często z tą gaśnicą wezwana na alarm latam…

Mogę narzekać, że nie dostaję kwiatów. Mogę, ale po co. Lubię w drodze z pracy zrobić sobie prezent. Lubię wejść po cięte żonkile. A potem włożyć je do szklanki od pepsi, bo nie mam wazonów. Ale lubię te szklanki, bo ktoś też mnie lubi. Dlatego je mam. Zwyczajnie, po prostu.

Mogę się złościć przy kasie w sklepie. Ale po co. Mogę się obruszyć, że ktoś patrzy co mam w koszyku. Mogę się pogniewać, że ta pani, która mi mówi, że rok temu miała chore nerki, i dwa nakłucia, i sina była i granatowa mnie pyta, czy nie boję się przytyć. I patrzy ona na tą taśmę, wiejskie ziemniaczki masło z solą, chipsy, czy tam cipsy, jak kto woli. Ale się nie gniewam. A ona mi chyba jednak pożałowała, bo porzygałam się prawie. Choć to może łakomstwo. Ale ja lubię być łakoma.

Mogę mówić, że nic nie powiem, choć powiem tak czy inaczej, bo ja dużo lubić mówię. Lubię ciepłe słowa, potokiem płynące. Lubię czyjąś uwagę, sobie poświęconą i tę komuś, tak bez podtekstów. Lubię szczerość ponad miarę i szereg pretensji dobrze wyważony.

I lubię chałwę, no i marcepan. Michałki orzechowe i krówki też. O czym mi przypomniano.

Lubię móc.
Więc.

Mogę udawać, że jest fajnie. I zwyczajnie. I normalnie. Mogę udawać, że nic się nie stało, że niebo niebieskie i trawa zielona. I nie wypalona. I chmury też żadnej.

Mogę odbić piłeczkę. Mogę udawać, że ona we mnie nie uderzyła. Mogę udawać, że nie zostawiła śladu. Mogę ją przechwycić i rzucić dalej. Mogę nawet wybaczyć. Mogę czekać na jedno przepraszam.

Mogę, sobie przypomnieć, że można ciekawie, inaczej.

Mogę, ale nie chcę.

I choć mój poziom empatii gdzieniegdzie zanika to wiem jedno.

Mogę wiele.

Bo niewiele mnie już zdziwi.

I choć pożar jest w remizie…

To już tak często z tą gaśnicą wezwana na alarm nie latam…

Nowsze
Wpisy

Starsze
Wpisy

Pages

Korporanci.

Wszystko trzeba przeżyć.

Iskra.

Wiosna.

Pożar.

FAJNIE, ŻE TU JESTEŚ. ROZGOŚĆ SIĘ.

ZNAJDŹ MNIE NA FACEBOOKU!

Popularne posty

Kategorie

Blog Archive

Instagram

Śledź mnie!

Social Media!