głupie serce: listopada 2014

Nie zawsze...

18:02:00
By głupie serce
4 Comments

źródło : www.photopin.com

Marazm. Między jednym dobranoc a drugim. Między jednym wychodzę i jednym wracam. I będę o tej i o tej. Wyciągnie ręki po gwiazdkę z nieba. Zrywanie z drzewa zakazanego owocu. Pokusa tak silna. W tyle głowy. Brak przychylnego oka. Brak spojrzenia. Albo jedno czy dwa wymijające. Z jakąś wiarą z tyłu głowy, że przecież to nie koniec świata. Z jakąś wiarą, że to chwilowe. Z jakąś wiarą, że przecież się uda. Lewitowanie. Góra. Dół. Szukanie drogi. Tej najlepszej. Najodpowiedniejszej. Dwa bieguny. Odległe. Który lepszy. Siła słów. Zdarzeń. I gestów. Niepewność. Zrozumienie. I jego brak. Oaza spokoju. Z przypływami i odpływami. I wzburzony ocean w jednej pozycji. I skok na głęboką wodę. I pozostanie w brodziku. Wspomnienie. Marzenie. Wyciąganie ręki. Ręka w kieszeni. Milczenie. Potok słów. Zwątpienie. Nadzieja. Siła. Brak wiary. Szczyt marzeń. Granica.

Można gapić się bezwiednie w biały ekran. Można oprzeć głowę na kolanach a dłonie trzymać na dużych palcach stóp. Można otworzyć okno i wchłonąć łyk powietrza. Można znów znaleźć się gdzie indziej. I wytłumaczyć komuś, że to nic. Nic przecież. Można uciec w jeden dzień i w jedną noc. Ktoś. I nikt. Można się odchylić do tyłu i lewą ręką drzeć chusteczkę. Nacisnąć lewy klawisz na telefonie. Można mieć obcy wzrok.

Można iść po zroszonej trawie. Przyśpieszać kroku i dwa razy obejrzeć się za siebie. Można patrzeć na niskie płotki działkowe, obok których przechadza się biało czarny kot. Można uśmiechnąć się do siebie, no zmykaj kicia. Można podnieść brodę wysoko i zapytać ile jeszcze! Ile?! Iść i nie bać się w ogóle i wcale a wcale. Można widzieć latarnię, i budynek starej fabryki i myśleć o tym co nierealne. Można iść coraz szybciej, wdeptać myśli w mokrą ziemię, rozetrzeć je butem. Można widzieć pająka na pajęczynie i nie bać się przejść przez płot tuż nad nim.

Można przestać chcieć na trzydzieści sekund. Można przestać rozważać. Można wypluć z głowy, wyrzucić rozgardiasz. Można mieć splątane rzęsy i ledwo widzieć uliczny półmrok. Można myśleć i nie myśleć, można schować twarz w dłoniach. Spleść ze sobą dłonie, po co to? - pomyśleć. Zacisnąć pięści chwytając kciuki, przymrużyć oczy. Można głowę oprzeć na nadgarstku, oddychać w rytm wskazówek zegara.

Można wierzyć w marzenia. Można zdać się na los. Można mu zaufać, można się doszukać sensu. Zbieg okoliczności za wskazówkę wziąć, zrządzeniem losu go okrasić. Można wspiąć się na palce i spojrzeć za horyzont. Można dostrzec lub przegapić.

Można chcieć bujać w obłokach. I można zejść na ziemię. Można krok za krokiem. Można w przód i naprzód. I w tył. Można w miejscu. Można chcieć i być i trwać. I istnieć. W rozżarzony węgiel nogę pchać, krok za krokiem. Stąpać twardo, radę dać. Wierzyć można. Można dostać aplauz. I gromy z nieba.

Nie wszystko w życiu da się zaplanować. Nie wszystko da się przewidzieć. Nie wszystko można mieć. Nie wszystkiego się powinno chcieć. Nie zawsze białe jest białe a czarne jest czarne. Nie zawsze nie chcę, znaczy nie chcę. Nie zawsze nie powiem, znaczy nie pomyślę. Nie zawsze milczę, znaczy nie pamiętam.

Można…

Nie zawsze…