głupie serce: 2014

MYŚLI

Trzysta sześćdziesiąt pięć dni.

17:08:00
By głupie serce
0 Comments

HOME

Coraz bliżej Święta

23:25:00
By głupie serce
0 Comments

GOŚCINNY CYKL JONASZA

Gorączka sobotniej nocy.

19:23:00
By głupie serce
0 Comments

źródło: www.unsplash.com

Jakiś czas temu przedstawiałam Wam Jonasza. Jonasza, który będzie się pojawiał raz na jakiś czas na tym blogu. Znacie Jonasza? ;-) Kto nie zna, pozna go o tu: Kompleks Jonasza, klikać, klikać. ;-)

Przygotowałam osobną zakładkę na blogu, otagowaną "Gościnny cykl Jonasza". Tam będziecie mogli odnaleźć jego wszystkie wpisy.

Dziś jego kolejny tekst.

Zapraszam Was do lektury.

Koniec powinien nastąpić już wtedy? Wtedy jednak nie drażniła, nie była nudna, nie. Nie pomyślałem ja, nie pomyślała ona. Ona nie pomyślała, bo mówiła, że wtedy jeszcze kochała, a przynajmniej tak sądziła, ja nie wiem, nie pamiętam co wtedy myślałem.

Myślałem pewnie, że kocham, ale dzisiaj już nie pamiętam, bo taką mam pamięć emocjonalną - czasami wydaję mi się, że to była miłość, ale skąd mogę mieć dzisiaj pewność?

Pewność przy dokonywaniu życiowych wyborów chyba nie istnieje, bo jak można przewidzieć przyszłość? Przyszłość sama nie wie, ile będzie trwała, a co dopiero ludzka o niej wiedza. Wiedza ówczesna była żałosna. Żałosna wydawała mi się ona, później już nie - żałowałem.

Żałowałem ponownego spotkania, bo niepotrzebnie rozbudziło rzeczy minione, a tego cholernie nie chciałem. Chciałem mieć spokój, którego jednak zaskakująco szybko zaznałem. Zaznałem niedogodności chyba przez swoje myśli.

Myśli o własnych słabościach i skali zatracenia w toksycznej miłości. Miłości, która może nie istnieć w ogóle, jak jakiś bóg, jak sens życia i inne tematy na długie jesienne wieczory.
Wieczory nie służą takiej osobie jak ja, przynajmniej nie długie i bez pomysłu. Pomysłu nie mam wtedy na nic, a to prowadzi do tego stanu... Stanu niewyobrażalnie ciężkiego, ta cholera mnie nachodzi. Nachodzi wkurwienie na wspomnienie o jej stylu palenia papierosów.

Papierosów palę za dużo, ale widok damulki papieroskiem, tak się nie trzyma, kurwa mać. Mać moja miała mi za złe nagłe wybuchy agresji. Agresji tak długo tłumionej. Tłumionej chęci bycia z inną też jej nie zapomnę. Zapomnę o jej winach, to jest moja wina.
Wina nie piję, piłem dużo z nią, jednak czuję się winny rozkładu. Rozkładu jazdy, za który dostałem od niej opierdol, bo podobno źle zapamiętałem.

Zapamiętałem wyrzucenie mnie z domu, spieprzonego sylwestra. Sylwestra złośliwie kokietowanego w mojej obecności. Obecności niepotrzebnej, zbędnej, tak często. Często myślę o niej, tęsknię, kurwa, jednak coś straciłem. Straciłem chyba teraz rozum.
Rozum dał ciała przy tej próbie reaktywacji, a może tylko zwykłego spotkania? Spotkania pierwsze były niesamowite, wszystko na początku pachniało majem.

Majem zapomnianym, pochłonął wszystko listopadowy syf. Syf na twarzy, na plecach, zęby krzywe - obawy przed pierwszą randką.
Randką ostatnią ostatniego spotkania nie okrzyknę. Okrzyknę się zwycięzcą, okrzyknę się frajerem. Frajerem byłbym znów walcząc - wmawiam sobie.

Sobie czyń dobrze, kobieto. Kobieto, pamiętasz tego łabędzia na drodze, świecące się ulice? Ulice były tak pociągająco wąskie, chodniki prowadziły w pożądanym kierunku, spotkane osoby trafiały w czas i miejsce, nic nie szkodziło, bo byliśmy my.
My to zło, czy tylko ja, czy tylko Ty? Ty byś, kurwa, wiedziała, wszystko wiedziałaś! Wiedziałaś, jak ja się czułem, kiedy wracałem sam po pamiętnych urodzinach.

Urodzinach lub innych och, ach - te rozbicie przed wizytą w domu Twoich rodziców. Rodziców totalnie mnie rozbijających. Rozbijających rozmów już nie chcę, nie rozmawiam z tobą, pragnę! Pragnę dzisiaj wczoraj, wczoraj jutra.

Jutra nie mogę się doczekać, jestem już wolny! Wolny od pierdół zakutych w uczuciu. Uczuciu gorąca przy Twoim chłodzie (dlaczego?) i chłodu przy Twoim gorącu (dlatego?).

Dlaczego nie ma mnie w Tobie, Twoje brązowe oczy nie błękitnieją na mój widok. Widok Ciebie najważniejszy z ważnych, bo w tamtych dniach wszystko było najważniejsze.

Najważniejsze było kochać się, a coś kazało nawzajem nam się wyjebać. Wyjebać jak zepsuty ser z lodówki. Lodówki pustej. Pustej nocy pustelnia rzuca się każdą ścianą i sufitem na mnie.

Mnie już nic nie uratuje, nic nie czuję, ciało odrzuca lekarstwa. Lekarstwa z krainy dojrzewających i przekwitających kobiet. Kobiet bez potrzeby bycia dla nich, tylko dla bycia w nich, wzajemnego zatracenia. Zatracenia innego od naszego w miłości.
Miłości, której prawdopodobnie nie było, był seks i seks, kłótnie i kłótnie, wszystko było do pizdy.

Jonasz.

MYŚLI

Granica.

15:44:00
By głupie serce
0 Comments

MYŚLI

O niebo lepiej.

19:22:00
By głupie serce
0 Comments

źródło: www.photopin.com

Z łóżka zrywa Cię Alvin i wiewiórki, bo lepszego budzika wybrać nie mogłaś. Lewa noga, później prawa, przecież lepsza taka kolejność, zawsze będzie się na co powołać.

Spoglądasz w owalne lustro stojące na parapecie. Ten teoretycznie wolny dzień wita Cię twarzą Endriu Gołoty, mało co widzisz, takie oko, taka sytuacja. Na głowie artystyczny nieład, przecież lakier masz w końcu z górnej półki.

Uśmiechasz się kącikiem ust, może niepotrzebnie, skoro od dawna Twoją dewizą jest, że tylko wypoczęta twarz zimnej suki sprawi, że zawsze będziesz piękna.

Bose stopy i piżama podciągnięta „pod cyc” prowadzą Cię wprost do kuchni. Dwie kromki ciemnego pieczywa, znów udało Ci się kupić ulubione ze słonecznikiem, znów ostatnie na półce, bo przecież zawsze wpadasz ostatnia.

Nadwiędnięty szczypiorek, dwa plasterki polędwicy sopockiej, kiszony ogórek, w słoiku zostają jeszcze dwa, zabrałaś ostatnio z szafy od mamy. To dobrze, są lepsze niż te ze sklepu. Nie chce Ci się kroić cytryny, wciskasz więc hektolitr do szklanki, najwyżej wykrzywi Ci gębę i tuż po lewej nodze, będzie to kolejny powód, na który możesz się dziś powołać.

Włączasz laptopa i mówisz jej w złości, że ma się odczepić, bo nie odpowiadasz za problemy świata, choć wrażenie masz, że odpowiadasz również za to, że nie wiesz jak dojenie krowy przebiega. Nawet ostatnio w tym celu poradnik dojenia wygoglowałaś, a tam przekonują, że „Nie należy jednak się zniechęcać tylko ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć....” Krowy nie masz, nie poćwiczysz.

On już wyszedł, przepraszam a czy on w ogóle wszedł? Czy Ty jeszcze pamiętasz, że on jest tu czasem? Pamiętasz jakby przez mgłę, a im mgła bardziej gęsta tym bardziej niebezpiecznie. Na drodze. Każdej. Tej życiowej też.

Dzwoni telefon, wyświetla się imię i już wiesz, że obiecałaś mu kawę w poniedziałek, czy tam herbatę, bo kawy nie pijasz, ale on może tak. Przypomniałaś sobie o tym w czwartek, a dziś jest niedziela. A on tak chce Ci powiedzieć, jak bardzo jest teraz zakochany, chce tym szczęściem się z Tobą podzielić.

Gapisz się chwilę w migający ekran czerwonego telefonu, w końcu wciskasz odbierz, mówisz, że już moment, chwila, włączasz go na głośny, przecież jesteś znów w biegu.

W dłoni słuchawka od prysznica, gorąca woda spływa Ci po głowie. Słuchasz go w pospiechu, Nawet słuchać już wolno nie potrafisz. Tak, obiecuję, obiecuję, że czas znajdę. Przecież naprawdę chcesz ten czas znaleźć.

Podkład za osiem dych minus trzydzieści procent z super farmu czyni cuda. Z promocji, o, tyle szczęścia. Później pędzel, naturalne włosie, z drevniego kocura, znaczy z wiewiórki. Wprawnym ruchem omiatasz twarz. Animuszu dodasz sobie różem, oko Gołoty zniwelujesz tuszem, nowy masz, całkiem gratis był.

Układasz włosy, pachną bananową odzywką, czy kuracją, czy tam maską, cuda ma działać, ale Ty w cuda już coraz mniej wierzysz. Nie lubisz swoich włosów, ale nie będziesz się już złościć, siostra Ci ostatnio mówiła, że złość piękności szkodzi i że przecież musisz wyluzować, bo nie masz czym szastać.

Trzymasz telefon w dłoni, sms-a napisać chcesz od dwóch dni, może i trzech nawet ale nawet na to się zdobyć nie potrafisz. Nawet tego co myślisz ująć w słowa czyste nie umiesz.

Zanim go odłożysz dostajesz wiadomość, że będzie, znaczy wróci za dwadzieścia minut, ale wiesz, że nie będzie i przywykłaś już. Dwadzieścia minut to jest pół godziny. W najlepszym razie. A najgorszym od jednej do trzech. Albo pięciu. W sumie, kiedy właściwie przestałaś liczyć?

Na drzwiach nie ma zielonej naklejki wyjście ewakuacyjne, ale czujesz, że musisz wyjść natychmiast, bo się udusisz. Założyła byś maskę przeciwgazową. Ale nie masz. Zresztą zniszczyła by Ci mejkap, osiem dych, ścierać szkoda…

Oddychasz świeżym powietrzem, mimo, że nie mroźnym to Tobie mrozi się krew w żyłach.

Szukasz istoty tego, że dwudziesta druga, czy tam dwudziesta trzecia może być piątą trzydzieści. Że przespana noc może być nieprzespaną. Że różowa szminka może malować wyrazisty uśmiech z którym przecież wszyscy Cie kojarzą.

Przyspieszasz kroku.

Odwracasz się za siebie, mając nieodparte wrażenie, że właśnie minęłaś swoją młodość.

...

Rozmawiałyście ostatnio, popatrzyła na konkursowe zdjęcie, „ogólnie od dawna widać w Tobie taką przemianę, jakbyś miała nowe skrzydła i to zdjęcie pokazuje właśnie jaka jesteś, pozytywna, energiczna, och i ach.”

Wbrew pozorom. Wbrew wszystkiemu i wszystkim. Ona chyba ma rację. Przecież tak w rzeczywistości jest. Tylko czemu, do cholery, Ci to raz po raz umyka?

Przecież tak lubisz się śmiać.

Ostatnio nawet dałaś się rozbawić muflonem. I suhakiem. Nawet uwierzyłaś w nieistniejącą zagrodę.

I choć może bywasz naiwna.

To wiesz jedno.

Kiedyś będzie o niebo lepiej.

Pages

Trzysta sześćdziesiąt pięć dni.

Coraz bliżej Święta

Gorączka sobotniej nocy.

Granica.

O niebo lepiej.

FAJNIE, ŻE TU JESTEŚ. ROZGOŚĆ SIĘ.

ZNAJDŹ MNIE NA FACEBOOKU!

Popularne posty

Kategorie

Blog Archive

Instagram

Śledź mnie!

Social Media!